امید زندگی در جان موجودات می جوشید

هوا آغشته با عطر شفا بخش بهاران بود

شبی مرموز و رویایی
به شهر ” مکه ” مهد پاکجانان دختر مهتاب می خندید

شبانگه ساحت ” ام القری ” در خواب می خندید
ز باغ آسمان نیلگون صاف و مهتابی

دمادم بس ستاره می شگفت و آسمان پولک نشان می شد
صدای حمد و تهلیل شباویزان خوش آهنگ

به سوی کهکشان میشد
دل سیاره ها در آسمان حال تپیدن داشت

و دست باغبان آفرینش در چنان حالت
سر ” گل آفریدن ” داشت

شگفتی خانه ” ام القری” در انتظار رویدادی بود
شب جهل و ستمکاری

به امید طلوع بامدادی بود

سراسر دستگاه آفرینش اضطرابی داشت

و نبض کائنات از انتظاری دم به دم می زد

همه سیاره ها در گوش هم آهسته می گفتند

که: امشب نیمه شب خورشید می تابد

ز شرق آفرینش اختر امید می تابد

در آن حال ” آمنه ” در عالم سرگشتگی می دید:

به بام خانه اش بس آبشار نور می بارد

و هر دم یک ستاره در سرایش می چکد رنگین و نورانی

و زین قدرت نمایی ها نصیب او

شگفتی بود و حیرانی

در آن دم مرغکی را دید با پرهای یاقوتی
و منقاری زمردفام

که سویش پر کشید از بام
و در صحن سرا پر زد

و پرهای پرندین را به پهلوی زن دردآشنا سائید
به ناگه درد او آرام شد، آرام

به کوته لحظه ای گرداند سر را ” آمنه ” با هاله امید
تنش نیرو گرفت و در دلش نور خدا تابید

چو دید آن حاصل کون و مکان و لطف سرمد را
دو چشمش برق زد تا دید رخشان چهر ” احمد ” را

شنید از هر کران عطر دلاویز محمد را

سپس بشنید این گفتار وحی آمیز:

الا، ” ای آمنه ” ای مادر پیغمبر خاتم!
سرایت خانه ی توحید ما باد و مشید باد

سعادت همره جان تو و جان ” محمد ” باد
بدو بخشیده ایم ای ” آمنه ” ای مادر تقوا!

صدای دلکش ” داوود ” و حب ” دانیال” و عصمت ” یحیی “
به فرزند تو بخشیدیم
کردار” خلیل ” و قول ” اسماعیل ” و حسن چهره ی ” یوسف ”

شکیب ” موسی عمران ” و زهد و عفت ” عیسی “

بدو دادیم: خلق ” آدم ” و نیروی ” نوح ” و طاعت ” یونس ”

وقار و صولت ” الیاس ” و صبر بی حد ” ایوب “

بود فرزند تو یکتا
بود دلبند تو محبوب

سراسر پاک
سراپا خوب

دو گوش ” آمنه ” بر وحی ذات پاک سرمد بود
دو چشم ” آمنه ” در چشم رخشان ” محمد ” بود

که ناگه دید روی دخترانی آسمانی را
به دست این یکی ابریق سیمین در کف آن‌ دیگری ‌طشت ‌زمرد بود

دگر حوری، پرندی چون گل مهتاب در کف داشت
” محمد ” را چو مروارید غلتان شستشو دادند

به نام پاک یزدان بوسه ها بر روی او دادند
سپس از آستین کردند بیرون ” دست قدرت ” را

زدند از سوی درگاه خداوندی
میان شانه های حضرتش ” مهر نبوت ” را

سپس در پرنیانی نقره گون، آرام پیچیدند
وز آنجا ” آسمانی دختران ” بر ” عرش ” کوچیدند.

همان شب قصه پردازان ایرانی خبر دادند:
که آمد تکسواری در ” مدائن ” سوی ” نوشروان “

و گفت: ای پادشه ” آتشکده ی آذرگشسب ” ما
که صدها سال روشن بود

هم امشب ناگهان خاموش شد، خاموش
به ” یثرب ” یک ” یهودی ” بر فراز قلعه ای فریاد را سرداد:

که امشب اختری تابنده پیدا شد

و این نجم درخشان اختر فرزند ” عبدالله ”
نوین پیغمبر پاک خداوندست
و انسانی کرامندست

یکی مرد عرب اما بیابانگرد و صحرائی
قدم بگذاشت در ” ام القری ” وین شعر را برخواند:
که ای یاران مگر دیشب بخواب مرگ پیوستید؟

چه کس دید از شما آن روشنان آسمانی را؟

که دید از ” مکیان ” آن ماهتاب پرنیانی را
زمین و آسمان ” مکه ” دیشب نورباران بود

هوا ‎آغشته با عطر شفا بخش بهاران بود

بیابان بود و تنهایی و من دیدم

که از هر سو ستاره در زمین ما فرود آمد
به چشم خویش دیدم ماه را از جای خود کندند

ز هر سو در بیابان عطر مشگ و بوی عود آمد
بیابان بود و من، اما چه مهتاب دلارائی!

بیابان بود و من، اما چه اخترهای زیبائی!

بیابان، رازها دارد

ولی در شهر، آن اسرار، پیدا نیست

بیابان، نقش ها دارد که در شهر آشکارا نیست

کجا بودید ای یاران؟!

که دیشب آسمانیها زمین ” مکه ” را کردند گلباران

ولی گل نه، ستاره بود جای گل

زمین و آسمان ” مکه ” دیشب نورباران بود

هوا آغشته با عطر شفابخش بهاران بود

به شعر آن عرب، مردم همه حالی عجب دیدند

به آهنگ عرب این شعر را خواندند و رقصیدند:

که ای یاران مگر دیشب به خواب مرگ پیوستید؟

چه کس دید از شما آن روشنان آسمانی را؟

که دید از ” مکیان ” آن ماهتاب پرنیانی را
بیابان بود و تنهایی و من دیدم
که از هر سو ستاره در زمین ما فرود آمد

به چشم خویش دیدم ماه را از جای خود کندند
زهر سو در بیابان عطر مشک و بوی عود آمد
بیابان بود و من، اما چه مهتاب دلارائی!

بیابان بود ومن، اما چه اخترهای زیبائی!

بیابان رازها دارد

ولی در شهر، آن اسرار، پیدا نیست

بیابان، نقش ها دارد که در شهر آشکارا نیست

کجا بودید ای یاران؟!

که دیشب آسمانیها زمین ” مکه ” را کردند گلباران
ولی گل نه، ستاره بود جای گل

زمین و آسمان ” مکه ” دیشب نورباران بود
هوا آغشته با عطر شفابخش بهاران بود

روانت شادمان بادا!

کجایی ای عرب ای ساربان پیر صحرایی؟!

کجایی ای بیابانگرد روشن رای بطحایی؟!

که اینک بر فراز چرخ، یابی نام ” احمد ” را

و در هر موج بینی اوج گلبانگ ” محمد ” را
” محمد ” زنده و جاوید خواهد ماند
” محمد ” تا ابد تابنده چون خورشید خواهد ماند
جهانی نیک می داند

که نامی همچو نام پاک ” پیغمبر ” موید نیست
و مردی زیر این سبز آسمان همتای ” احمد ” نیست

زمین ویرانه باد و سرنگون باد آسمان پیر
اگر بینیم روزی در جهان نام “محمد” نیست

                                                                ( مهدی سهیلی )

امید زندگی در جان موجودات می جوشید

هوا آغشته با عطر شفا بخش بهاران بود

شبی مرموز و رویایی
به شهر ” مکه ” مهد پاکجانان دختر مهتاب می خندید

شبانگه ساحت ” ام القری ” در خواب می خندید
ز باغ آسمان نیلگون صاف و مهتابی

دمادم بس ستاره می شگفت و آسمان پولک نشان می شد
صدای حمد و تهلیل شباویزان خوش آهنگ

به سوی کهکشان میشد
دل سیاره ها در آسمان حال تپیدن داشت

و دست باغبان آفرینش در چنان حالت
سر ” گل آفریدن ” داشت

شگفتی خانه ” ام القری” در انتظار رویدادی بود
شب جهل و ستمکاری

به امید طلوع بامدادی بود

سراسر دستگاه آفرینش اضطرابی داشت

و نبض کائنات از انتظاری دم به دم می زد

همه سیاره ها در گوش هم آهسته می گفتند

که: امشب نیمه شب خورشید می تابد

ز شرق آفرینش اختر امید می تابد

در آن حال ” آمنه ” در عالم سرگشتگی می دید:

به بام خانه اش بس آبشار نور می بارد

و هر دم یک ستاره در سرایش می چکد رنگین و نورانی

و زین قدرت نمایی ها نصیب او

شگفتی بود و حیرانی

در آن دم مرغکی را دید با پرهای یاقوتی
و منقاری زمردفام

که سویش پر کشید از بام
و در صحن سرا پر زد

و پرهای پرندین را به پهلوی زن دردآشنا سائید
به ناگه درد او آرام شد، آرام

به کوته لحظه ای گرداند سر را ” آمنه ” با هاله امید
تنش نیرو گرفت و در دلش نور خدا تابید

چو دید آن حاصل کون و مکان و لطف سرمد را
دو چشمش برق زد تا دید رخشان چهر ” احمد ” را

شنید از هر کران عطر دلاویز محمد را

سپس بشنید این گفتار وحی آمیز:

الا، ” ای آمنه ” ای مادر پیغمبر خاتم!
سرایت خانه ی توحید ما باد و مشید باد

سعادت همره جان تو و جان ” محمد ” باد
بدو بخشیده ایم ای ” آمنه ” ای مادر تقوا!

صدای دلکش ” داوود ” و حب ” دانیال” و عصمت ” یحیی “
به فرزند تو بخشیدیم
کردار” خلیل ” و قول ” اسماعیل ” و حسن چهره ی ” یوسف ”

شکیب ” موسی عمران ” و زهد و عفت ” عیسی “

بدو دادیم: خلق ” آدم ” و نیروی ” نوح ” و طاعت ” یونس ”

وقار و صولت ” الیاس ” و صبر بی حد ” ایوب “

بود فرزند تو یکتا
بود دلبند تو محبوب

سراسر پاک
سراپا خوب

دو گوش ” آمنه ” بر وحی ذات پاک سرمد بود
دو چشم ” آمنه ” در چشم رخشان ” محمد ” بود

که ناگه دید روی دخترانی آسمانی را
به دست این یکی ابریق سیمین در کف آن‌ دیگری ‌طشت ‌زمرد بود

دگر حوری، پرندی چون گل مهتاب در کف داشت
” محمد ” را چو مروارید غلتان شستشو دادند

به نام پاک یزدان بوسه ها بر روی او دادند
سپس از آستین کردند بیرون ” دست قدرت ” را

زدند از سوی درگاه خداوندی
میان شانه های حضرتش ” مهر نبوت ” را

سپس در پرنیانی نقره گون، آرام پیچیدند
وز آنجا ” آسمانی دختران ” بر ” عرش ” کوچیدند.

همان شب قصه پردازان ایرانی خبر دادند:
که آمد تکسواری در ” مدائن ” سوی ” نوشروان “

و گفت: ای پادشه ” آتشکده ی آذرگشسب ” ما
که صدها سال روشن بود

هم امشب ناگهان خاموش شد، خاموش
به ” یثرب ” یک ” یهودی ” بر فراز قلعه ای فریاد را سرداد:

که امشب اختری تابنده پیدا شد

و این نجم درخشان اختر فرزند ” عبدالله ”
نوین پیغمبر پاک خداوندست
و انسانی کرامندست

یکی مرد عرب اما بیابانگرد و صحرائی
قدم بگذاشت در ” ام القری ” وین شعر را برخواند:
که ای یاران مگر دیشب بخواب مرگ پیوستید؟

چه کس دید از شما آن روشنان آسمانی را؟

که دید از ” مکیان ” آن ماهتاب پرنیانی را
زمین و آسمان ” مکه ” دیشب نورباران بود

هوا ‎آغشته با عطر شفا بخش بهاران بود

بیابان بود و تنهایی و من دیدم

که از هر سو ستاره در زمین ما فرود آمد
به چشم خویش دیدم ماه را از جای خود کندند

ز هر سو در بیابان عطر مشگ و بوی عود آمد
بیابان بود و من، اما چه مهتاب دلارائی!

بیابان بود و من، اما چه اخترهای زیبائی!

بیابان، رازها دارد

ولی در شهر، آن اسرار، پیدا نیست

بیابان، نقش ها دارد که در شهر آشکارا نیست

کجا بودید ای یاران؟!

که دیشب آسمانیها زمین ” مکه ” را کردند گلباران

ولی گل نه، ستاره بود جای گل

زمین و آسمان ” مکه ” دیشب نورباران بود

هوا آغشته با عطر شفابخش بهاران بود

به شعر آن عرب، مردم همه حالی عجب دیدند

به آهنگ عرب این شعر را خواندند و رقصیدند:

که ای یاران مگر دیشب به خواب مرگ پیوستید؟

چه کس دید از شما آن روشنان آسمانی را؟

که دید از ” مکیان ” آن ماهتاب پرنیانی را
بیابان بود و تنهایی و من دیدم
که از هر سو ستاره در زمین ما فرود آمد

به چشم خویش دیدم ماه را از جای خود کندند
زهر سو در بیابان عطر مشک و بوی عود آمد
بیابان بود و من، اما چه مهتاب دلارائی!

بیابان بود ومن، اما چه اخترهای زیبائی!

بیابان رازها دارد

ولی در شهر، آن اسرار، پیدا نیست

بیابان، نقش ها دارد که در شهر آشکارا نیست

کجا بودید ای یاران؟!

که دیشب آسمانیها زمین ” مکه ” را کردند گلباران
ولی گل نه، ستاره بود جای گل

زمین و آسمان ” مکه ” دیشب نورباران بود
هوا آغشته با عطر شفابخش بهاران بود

روانت شادمان بادا!

کجایی ای عرب ای ساربان پیر صحرایی؟!

کجایی ای بیابانگرد روشن رای بطحایی؟!

که اینک بر فراز چرخ، یابی نام ” احمد ” را

و در هر موج بینی اوج گلبانگ ” محمد ” را
” محمد ” زنده و جاوید خواهد ماند
” محمد ” تا ابد تابنده چون خورشید خواهد ماند
جهانی نیک می داند

که نامی همچو نام پاک ” پیغمبر ” موید نیست
و مردی زیر این سبز آسمان همتای ” احمد ” نیست

زمین ویرانه باد و سرنگون باد آسمان پیر
اگر بینیم روزی در جهان نام “محمد” نیست

                                                                ( مهدی سهیلی )