حمید متخصص؛
فوق ستاره ای که قدر خود را نشناخت!
آبشار میزنه توی سه متری …
حمیدِ متخصص ، حمیدِ متخصص…
استاد محمدحسین رحمانی
اگر گفته باشیم بروجرد سرزمین استعدادهای ناب است؛ سخنی به
گزاف بر زبان نرانده ایم. نگاهی هرچند گذرا به پیشینة علمی، هنری، صنعتی و البته
ورزشی این شهر، ما را با نام های درخشانی آشنا می سازد که به پشتوانة استعدادهای
منحصر به فرد خویش، نه تنها مایه مباهات همشهریان مان گردیده، بلکه در سراسر ایران
زمین نیز، بدیلی نداشته اند. اما، متأسفانه برخی از این استعدادها در اوج شکوفایی
گمنام مانده و یا اینکه آشکارا و به یکباره به پژمردگی گراییده اند.
گفته می شود در گذشته های نه چندان دور در بروجرد عصر جوانی
استادان زنده یاد کاروان و مطهری، والیبالیستی به نام آقای نیکزاد
ظهور کرده که از قدرت دست خارق العاده ای برخوردار بوده؛ به گونه ای که در مسابقه
ای با اسپک، توپ وسی دار و مقام آن روزگار را ترکانده اند! و باز، در همان مسابقه
با نیروی شگفت آور خود آنچنان ضربه ای به توپ وارد کرده که در برخورد با تور، سیم
بالای آن پاره شده است!!
خلق صحنة اخیر، هنوز در تاریخ والیبال کشورمان تکرار نشده
است. ولی، آقای دکتر هادی نوریان عضو سابق تیم ملی کشورمان که به لحاظ قدرت
بدنی و پرش های بلند در دوران خویش در جهان بی همتا بوده، صحنة ترکاندن توپ را در
مسابقات دانشکده ای دانشگاه تهران و گویا در مسابقة بین دانشکده های پزشکی و
ادبیات با توپ های جدید یک بار تکرار کرده اند!
ملاحظه می شود که
شرایط تاریخی و عدم امکان ثبت و ضبط وقایع، سبب گردیده که آقای حسن نیکزاد
که به عضویت تیم ملی نیز، در می آیند، حتی بــــرای بسیاری از والیبالیست های
دیروز و امروز شهرمان، نامی ناآشنا باشند!
آقای علیرضا
دوایی نیز، در دوران خود، به عنوان پدیده ای در والیبال ایران مطرح گردیده و
در همان زمان عضو تیم ملی می شوند. ولـــی دشواریهای زندگی در تهران – هر چند در
کنار مادر بزرگ شان – و دلبستگی های ایشان به بروجرد، موجب می گردد که پس از 6
ماه، عطای تیم ملی را به لقایش بخشیده و آن را برای همیشه ترک کنند!
آقای محمد شیرزاد نیز، در مسابقات والیبال قهرمان
کشوری بروجرد برای عضویت در تیم ملی انتخاب شدند، اما تعصب بیش از حدشان در داخل
زمین و فریاد زدن بر سر این و آن، عامل خط خوردن ایشان از این تیم و به تبع آن، از
دست رفتن بزرگ ترین شانس ورزشی شان شد.
در سال های بعد از
انقلاب اسلامی، آقای حمید متخصص اگر چه بـــه نسبت والیبالیست های امروزی،
از قد متوسطی – کمی بیش از 180 سانتیمتر – برخوردار بودند، اما به مدد اندام به
اصطلاح ترکه ای، پرش های بلند، نبوغ اعجاب آور، و از همه مهمتر؛ قدرت انعطاف پذیری
بدنی استثنایی و تغییر جهت در هوا و به هنگام اسپک، خود را به عنوان پدیده بی چون
و چرای والیبال بروجرد مطرح کردند و در همان دوره به عنوان یکی از چهل نفر
والیبالیست برگزیده ایران به منظور انتخاب نهایی تیم ملی به اردوی این تیم دعوت
شدند، ولی متأسفانه وابستگی های عاطفی شهر و دیار نیرومندتر از آن بود که اجازه
دهد ایشان در آن اردو شرکت کرده و شانس خود را امتحان کنند و به این ترتیب، به
سرنوشتی نظیر آقای دوایی دچار شدند.
به خاطر می آورم در آن زمان، دوستی از ایشان پرسیده بود:
چرا آن فرصت بی نظیر را از دســــت دادید؟ و ایشان در پاسخی که ناشی از عدم آینده
نگری عاقلانه و دل خوش بودن به تفریح های موجود زودگذرشان بود، گفته بودند: من
والیبال را به خاطر لذت بردن از آن، دوست دارم نه برای نام و نان!! و بعدها، چنین
تفکر اشتباهی، مانع از رفتن ایشان به تیم پیکان و اشتغال در ایران خودرو و بهره
مندی از زندگی مرفهی شد.
شبی در یک میهمانی فامیلی در کنار جاویدان یاد محمود
سرتیپی یاراحمدی؛ اسطورة تمامی اعصار والیبال بروجرد بودم. از ایشان پرسیدم:
به نظر شما در میان والیبالیست های بروجردی بعد از نسل خودتان، چه کسی برترین است؟
روان آن بزرگمرد
همواره شاد باشد؛ در نهایت بزرگواری گفتند: حمید حتی از آن زمان ما هم بهتر است!
بسیاری معتقدند که آقای جلال شاهسون به دلیل ویژگی
های خاص جسمانی و به لحاظ فنی، پدیدة تکرار نشدنی والیبال سالهای پس از انقلاب
انـــد و با عنایت به توفیق های سالهای اخیر والیبال ایران تا به امروز
والیبالیستی در حد و اندازه های ایشان ظهور نکرده است.
بیش از سه هزار تماشاگری که در سال ۶۳ یا ۶۴ در سالن
طالقانی بروجرد شاهد مسابقه والیبال بین تیم های پاس تهران و منتخب این شهر بوده،
به خوبی به یاد می آورند که نمایش خیره کننده آقای متخصص در جای جای زمین
مسابقه و به ویژه به هنگام اسپک و گاه، ورود توپ به منطقة یک سوم تیم حریف؛ با
وجود مدافعان ملی پوش، بازی آقای شاهسون را تحت الشعاع خویش قرار داده و با
درخشش حیرت آور خود، آن نام درخشان را تقریباً محو کرده بودند.
اگر چه این فوق ستارة دنیای والیبال که هرگز موقعیت خود را
در نیافته و قدر خود را نشناختند؛ هم اینک در گوشه ای از تهران با اندک امکاناتی و
خاطرات آن دوران طلایی، روزگار را سپری می کنند، اما، هواداران پرشمارشان به خاطر
خدمات و افتخارآفرینی ها و بالمآل، هویت و اعتباری که به والیبال بروجرد بخشیده،
همواره قدر ایشان را پاس خواهند داشت.
آنچه مسلم است نام آقای
متخصص به عنوان یکی از نوابغ انگشت شمار والیبال در تاریخ این رشتة ورزشی
شهرمان جاودانه خواهد درخشید. و سرانجام، تردیدی نیست که تمامی کارشناسان والیبالی
که در آن دوران تابناک شاهد هنرنمایی های شگفت انگیز ایشان – چه در بروجرد و چه در
خارج از این شهر بوده – و تماشاگرانی که با آن هنرنمایی ها بارها به وجد آمده و
لحظات پرنشاطی را پشت سر گذاشته اند؛ همواره از ایشان به بزرگی یاد خواهند کرد.
ژانویه 17, 2017
خورش
