غلام کویتی‌پور حماسه خوان دوران دفاع
مقدس پس از سکوتی نسبتاً طولانی در گفت‌وگویی به بیان سخنان بی‌سابقه‌ای
پرداخت ه و نقدهای جدی نسبت به فضای فرهنگی کشور، برخی تصمیم‌گیری‌ها و
وقایعی که در این سال‌ها رخ داد، مطرح کرده است؛ نقدهایی که در موارد درست و
قابل دفاع است و در مواردی از پشتوانه استدلالی محکمی برخوردار نیست. با
این حال سخنان کویتی‌پور را باید شنید و سپس درباره آن‌ها به قضاوت نشست.
به
گزارش «تابناک»؛ غلام کویتی پور که به‌تازگی گفت‌وگویی با جام جم انجام
داده بود، در گفت‌وگویی صریح‌تر با فریدون جیرانی به مناسبت ایام تاسوعا و
عاشورای حسینی، موضع‌گیری‌های غیرمنتظره‌ای داشته است. این حماسه خوان که
در این سال‌ها ترجیحش بر سکوت بوده و ظاهراً گفت‌وگوهای اخیر به اصرار صورت
پذیرفته، نقدهای جدی مطرح کرده که احتمالاً ترجیحش بر سکوت برای عدم لب
گشودن و بیان گلایه‌هایی است که بیان برخی از آن‌ها برای بسیاری خوشایند
نیست؛ به‌ویژه آنکه گوینده این نقدها و گلایه‌ها، حماسه‌سرای شاخص دوران
دفاع مقدس باشد.
برادرم یک نصیحتم کرد که هر وقت برای مردم خواندی بخوان، هر وقت برای این میکروفن خواندی دیگر نخوان
بخش‌هایی از این گفت‌وگو را در ادامه می‌خوانید:
– خرمشهر همچنان شهر مظلوم است.
بازسازی این شهر نه در شان مردم خرمشهر است و نه در شان ایران. من خرمشهر
دوران جنگ که خرابه بود را بیشتر از این خرمشهر دوست داشتم. خرمشهر چهارمین
گمرک جهان بود، گمرکش کو؟ ضعف مدیریت غوغا می‌کند و نمی‌خواهد هم حل بشود.
– برادرم یک نصیحت به من کرد گفت هر وقت برای مردم خواندی بخوان هر وقت برای این میکروفن خواندی دیگر نخوان
– من تا شبی دو فیلم هالیوودی نبینم نمی‌خوابم. چیزی است که از بچگی عادت دارم و همواره فیلم می‌بینم.
– یک‌شب در تلویزیون گفتم چقدر بی‌سلیقه‌اید. این‌قدر جبهه نشان می‌دهید که من جبهه‌ایی عقب‌نشینی می‌کنم.
– زمان انقلاب در پادگان بودم. سربازها
که از داخل شهر می‌آمدند ازشان می‌پرسیدم: حقیقت دارد دارند تیر جنگی
مستقیم می‌زنند به مردم؟ گفتند: آره حقیقت دارد. گفتم تمام شده است. چون
مردم ایران مردمی نیستند که زیر بار زور و اهانت بروند.
– همیشه گفتم جمهوری اسلامی قدر فرهاد
را ندانست. ما بعد از مرگ فرهاد می‌فهمیم هفت هشتا از کارهای ایشان را
خوانده‌اند؛ و ایشان به زبان نیاورده. امروز می‌بینیم چطوری آبروی همدیگر
را برای یک ملودی می‌برند.
– بعد از «ممد نبودی ببینی» در یک مسیری
رفتم که به ما تلقین شد که موسیقی در کنار تو حرامه! اصلا موسیقی را بد
می‌دانند. این چه نگاهی است که به موسیقی دارید؟ مگر شجریان و اصفهانی قاری
قرآن نبودند؟ متأسفانه نگاه هنری مسئولان فرهنگی ما کور بوده و هست.
– ۳۷ سال از انقلاب گذشته چرا وقتی
جوونمون number one می‌شود و جلوه می‌کند دو روز بعد ممنوع‌الکار می‌شود؟
زمان باز شدن است. ۳۷ سال گذشت بازکنید فضای فرهنگی را. در این ۳۷ سال
دافعه ما خیلی بیشتر از جاذبه‌مان بوده. چرا وقتی شاعری که کلامش را که
می‌شنوم پوست و گوشت و استخوانم را دگرگون می‌کند دو روز بعد می‌بینم ممنوع
الکار شده؟
– چرا جوانی که ۴ تا ساز می‌زند و
انگشتانش روی ساز تمام خاطرات من کویتی پور را زنده می‌کند باید از مملکت
برود؟ چرا از قدرت استفاده می‌کنیم تا هنرمند را دربه‌در کنیم؟
– بهروز وثوقی چه ظلمی در حق هنر ما
کرده که باید بیایید اینجا پشت مرز ترکیه بایستد پدر مریضش که در حال
احتضار است را ببیند و خداحافظی کند؟ کجای معرفت ایرانی و اسلامی ما این
اجازه را می‌دهد؟
– این حرف بد است که به یک ریش‌سفید هنر
می‌گویید ما با شما مشکل‌داریم. حق‌الناس این هنرمند کجا می‌رود؟ راحت
می‌گویید ما با شما مشکل‌داریم. ما با شاه مشکل داشتیم با مردم مشکل
نداشتیم. رفتار مسئولین در ذوق هنری من هم تأثیر می‌گذارد. من کسی بودم
می‌نشستم نگاه می‌کردم ملودی می‌ساختم. الآن اما از این وسایل دلم به درد
می‌آید.
– هنرمند احساس عاطفی دارد. وقتی
بااحساسش بازی بشود با احساس یک جامعه مخاطب بازی شده. حتما من کویتی پور
هم باید دق‌مرگ بشوم؟ 37 سال نگاه کج‌سلیقه و بی‌سروسامان را تحمل کردیم.
سروسامان بدهید به این وضعیت.
– دست‌بردارید از این کارها. اگر حبیب
را نمی‌خواستید چرا پیغام دادید بیا؟ چرا فاجعه‌ای مثل رفتاری که با حبیب
شد باید رخ بدهد؟ مادر من با ترانه «مادر» ایشان اشک می‌ریخت. چرا اثر حبیب
هنوز تأثیر دارد. شما کسی را بی‌ارزش کردید که سمبل ادب بود. از مردم کوچه
و خیابان درباره شخصیت حبیب سؤال کنید. رفتار این مرد سمبل ادب و ارزش
انسانی بود. فرهنگ ایرانی ما دارد کجا می‌رود؟
– چرا موسیقی صداوسیما نباید بودجه
نداشته باشد. آیا ما در اتیوپی زندگی می‌کنیم؟ این‌همه جوان عاشقانه رفتند
که برای هنر مملکت بودجه نباشد.
– خبرنگاری گفت آقای کویتی پور در وضعیت
نجومی چقدر می‌گیرد؟ گفتم افتخارم اینه که 37 سال حقوقمان را ندادند. بعد
۳۷ سال رفتیم سنواتمان را بگیریم گفتند پرونده‌ات را گم کردیم به یک نفر
بگو یک ماه بدون حقوق زندگی کن ببین چکار می‌کند. مثل همه مردم اجاره
خانه‌ام دیر می‌شود؛ اما هیچ‌وقت نگفتم یکی دیگر اجاره‌ام را می‌دهد چون
این دیگر ذلالت است.
– رسانه ملی برای چه هر روز صدای هرکسی را پخش می‌کند؟ خواننده حرف بلد نیست بزند برای چی به این سادگی به صداوسیما می‌رسد؟
– از من پرسیدند نظرت راجع به «ربنا» چی
است. گفتم وقتی ملودی با پوست و گوشت و احساس مردم عجین شد می‌خواهد
تلویزیون پخش بکند یا نکند.
– دیدید تلویزیون یک‌بار بگوید کویتی
پور فلان جا برنامه دارد؟ چرا شب عاشورا در خانه‌ام نشسته‌ام. مگر
نمی‌توانم بروم بیرون پول در بیاورم؟ اما من هیچ‌وقت نان صدایم را نخوردم.
– خیلی‌ها خواستند ما را به جناح‌ها وصل
کنند اما جناح من جناح سبزی‌فروش محل است. جناح من جناح مردم است. ما
امروز به همبستگی از جنس همبستگی پشت جبهه‌ها نیاز داریم.
اکتبر 14, 2016
خورش
