اخبار استقلال

  ماکلله و سالگادو و مورینتس هر چقدر آماده بودند و خوش بدن، ستاره های ایران نافُرم بودند و بَد بدن! «بدن هایی وا رفته» و «مغز هایی کم کار» که نشانی از «هیچ» نداشتند! اگر این ها فوتبال بازی می کردند، اگر مندیتا و مورینتس محبوب بودند، پس امامی فرها، دین محمدی ها، پروین ها، هاشمی نسب ها و مهدوی ها و فنایی ها چه می کردند. « رجوع شود به دریبل های کریمی و خداداد و موی زیبای نیکبخت و شوت نفس گیر اسماعیل حلالی در دقیقه 5۲ بازی».   

سوای این ها، از قبل نیز غوغایی درست شده بود که این بازی، بازی « پشت پردهاست» و در این وانفسا که استکبار مدام فشار وارد می کند، پلیس فتا چرا هوشیار نیست! صبح ها با سینه ای شرحه شرحه از فراق، از ورود مسئولان به موضوع  می گفتند و بعد از ظهرها با غروب آفتاب …!  حال  این تغییر آهنگ به « کیفیت پرده ها » ارتباط مستقیم داشته یا نداشته، بر ما پوشیده است!

  این که دلالان محبوب و هنرمند کشور نیز با شیوه هایی مدرن و امروزی می توانند ستاره های فراموش شده لالیگا را از صندوقچه اذهان مردم حتی ذهن «حلالی ها» بیرون بکشند و برای رضای خدا و جواد آقای نکونام، وارد کشور کنند، اقدام ارزشمندی است که باید قدردان محبت ها و تلاش های بی شایبه آنان بود! این دوستان بدون هیچ چشمداشتی و تنها برای رضای خدا برنامه  برگزار می کنند و بعد از تمام شدن برنامه نیز به سرعت راهی منازل خود می شوند و نمی شود اتهامی را متوجه آنان ساخت. 

 به هر روی و با تمام «پشت ها»ی پیدا و پنهانِ منتخب لالیگا و ستاره های وطنی، و با تمام پاردوکس هایی که از مشاهده دو نسل از ستاره ها ایجاد شد، در پایان آن چیزی که باقی ماند این بود، «میان ماه من تا ماه گردون، تفاوت از زمین تا آسمان است.»

فرهاد داودوندی- بروجرد:

جوونم واستون بگه، روز چهارشنبه سوم شهریور ۱۳۹۵ افتتاحیه مسابقات فوتبال نوجوانان ایران در بروجرد بود. بخاطر بیخوابی دو سه شب قبل و احتمالا یک سرماخوردگی از ۲۴ ساعت قبل از برگزاری مراسم چنان حالم بد شد که حتی نای اینکه پلکهایم را هم باز کنم نداشتم!

آنقدر طی آن ۲۴ ساعت حالم بد بود که احساس می کردم دیگر می خواهم از روی زمین رفع زحمت کرده و به طبقه زیر زمین در دارالسلام بروجرد نقل مکان کنم.

حالا از آنطرف هم فرق روز و شب را هم فراموش کرده بودم، اما در همان حال انگار یک حس ششم مثل یک پتک ۱۰۰ کیلویی توی سر من می زد و به من می گفت که ساعت ۶  افتتاحیه مسابقات کشوری فوتسال نوجوانان ایران است، اگر نروی یک عمر افسوس خواهی خورد!

حدودا ساعت شش بعد از ظهر با هر جان کندنی بود بلند شدم و آبی به سر و صورتم زدم و در حالیکه نای راه رفتن هم نداشتم خودم را با هزار دردسر به پزشک سر خیابان مان که از دوستان صمیمی ام می باشد، رساندم.

نگاهی به من کرد و گفت: خدا بد نده، چی شده که اینقدر درب و داغون شده ای؟

گفتم: دکتر احساس می کنم دارم میمیرم، حداقل توی ۲۰ سال گذشته اینجور مریض نشده ام، فقط یک کاری کن بتوانم سر پا بایستم و بروم سالن ولایت گزارش افتتاحیه فوتسال نوجوانان ایران را تهیه کنم!

دکتر خنده ای کرد و گفت: باید بروی استراحت کنی، بعد از مصرف دارو و غذا باید تا می توانی استراحت کنی تا هر چه سریعتر خوب بشوی!

اینبار ظاهرا ملتمسانه تر از قبل به دکتر گفتم: قول می دهم بعد از مراسم افتتاحیه بروم استراحت کنم، فقط یک سوزنی یا دارویی، برایم تجویز کن تا بتوانم بروم سالن ولایت!

دکتر که اصرار مرا دید در حالیکه لبخند معنی داری زد گفت: باشه، الان دارویی برایت تجویز می کنم که بعد از تزریق آن  دردت را فراموش کنی و مثل فنر از جا بپری و بروی سالن ولایت گزارشت را بگیری!

 الحق و والانصاف هم همینگونه شد که دکتر گفت.

هنوز چهار پنج دقیقه نگذشته بود که احساس کردم درد بدنم کمتر شد، بنابر این تصمیم گرفتم تا اثر دارو کمتر نشده سریعا بروم خانه و ماشین را بردارم و بروم سالن برای تهیه گزارش تصویری مراسم افتتاحیه.

 به هر حال حدود ساعت 6.20 دقیقه خودم را به سالن رساندم، اما غافل از اینکه یواش یواش گوشهایم کیپ شد، خیس عرق می شدم، حال نداشتم سر پا بایستم و از همه بدتر اینکه دوست داشتم توی سالن دراز بکشم و کسی کاری به کارم نداشته باشد تا یک دل سیر بخوابم!!!

خوشبختانه مراسم افتتاحیه خیلی سریع برگزار شد و رفتم گوشه ای نشستم.

 وقتی تیم بروجرد آمد توی زمین برای برگزاری مسابقه با تیم ایلام، یک عکس از این تیم با لباس رسمی گرفتم و قبل از اینکه اثر دارو کاملا از بین برود خودم را سریع به منزل رسانیدم.

القصه! این بود ماجرای دوپینگ کردن من برای حضور در یک میدان ورزشی! البته نه بعنوان بازیکن و یا برای بازی، بلکه برای گرفتن عکس و خبر از مهمترین افتتاحیه مسابقه فوتسال نوجوانان ایران در بروجرد در سال ۱۳۹۵

امروز که دیدم یکی دو تا از دوستان خبرنگار و عکاس مرا سوژه عکس خود کرده و لطف نموده عکس ها را برایم فرستاده اند، بد ندیدم ماجرا را هم در خاطرات وبلاگ نویسی ام ثبت کنم!