اخبار استقلال

وقتی
کشوری مرکب از اقوام گوناگون باشد، هویت واحد ملی در عین حفظ  هویت های
قومی و ارتقاء روزافزون همبستگی ملی، اولویتی حیاتی تلقی می شود؛ این مهم
از راه های متعددی حاصل می شود که یکی از مهم ترین آنها، آشنا شدن مردم
مناطق مختلف با یکدیگر است. این رویکرد، علتی روانشناسانه دارد چه آن که
انسان همواره از آنچه نمی شناسد بیمناک و نگران است و کارویژه آشنایی، ترس
زدایی است.

این که اقوام مختلف ایرانی همدیگر را بیشتر و بهتر
بشناسند و نزدیک تر شوند، راه های متعددی دارد که در این مقال کوتاه، به
یکی از آنها می پردازم و آن “موسیقی” است. علت انتخاب موسیقی به عنوان
عاملی برای نزدیکی فرهنگی اقوام این است که آشنایی را در بستری از شادی و
لذت فراهم می کند و آن را با لذت آنی همره می سازد و از این رو، می تواند
فتح بابی به یاد ماندنی و اثرگذار باشد.

راستش را بخواهید اولین بار
که به طور جدی به این موضوع فکر کردم، سال ۱۳۸۹ بود که آلبومی تصویری به
نام “همه اقوام من” را در خانه یکی از دوستان دیدم. آن آلبوم را گروه
موسیقی “رستاک” منتشر کرده بود و شامل اجراهای هنرمندانه ای به زبان ها و
لهجه های فارسی، ترکی، لری، کردی، خراسانی، شمالی و … بود.

وقتی
سی دی اش را خریدم و به خانه بردم، دخترم که آن موقع اول ابتدایی بود بعد
از شنیدن و تماشای این آلبوم گفت: “کردی چه زبان زیبایی است” و جملات و
قضاوت های مشابهی را درباره زبان های ترکی و لری و … داشت.

آن
آلبوم، نه تنها احیای مجدد و بروزرسانی موسیقی نواحی ایران بود، که از
دیدگاه من، اثری فراموسیقیایی داشت و آن، نزدیک کردن دل های مردم ایران به
یکدیگر بود به گونه ای که یک فارس از موسیقی ترکی لذت برد، یک جنوبی، با
ترانه کردی به وجد آمد و شهروند خراسانی که ای بسا هیچگاه به لرستان نرفته
بود، زیر لب زمزمه کرد” بارو بارو بارونه هی…”.

حمایت از موسیقی و
مشخصاً موسیقی نواحی و اقوام، نه صرفاً یک اقدام هنری که رویکردی برای حفظ
و ارتقاء همبستگی ملی است.