اخبار استقلال

خیلی ها از خود میپرسند چرا باید مردان و زنان سرنوشت ساز چون مریم میرزاخانی اینقدر زود از دنیا بروند و همه آرزو میکنند ای کاش او سالهای بیشتری زنده می ماند و به بشریت خدمت می کرد.

در طول تاریخ مردان و زنان بزرگی ظهور کرده اند که عمر کوتاهی داشته اند مثل سهروردی یا ابوعلی سینا و بسیاری عمر طولانی داشته اند مثل أفلاطون یا در سالهای اخیر مثل برنارد شاو یا ماندلا و گاندی و دکتر حسابی.

این دردناک است که دنیای پر از خشونت و بی رحمی ما انسانی با هوش و دانش سرشار و دارای روحی بزرگ و عاشق را از دست بدهد.

برای ما ایرانی ها جای تاسف مضاعف است که این گنجینه های عظیم را حتی کشف نمیکنیم چه رسد که وجود آنها را مغتنم بدانیم و زمینه رشد و شکوفایی آنها را فراهم کنیم.

سوگمندانه ما در سالهای اخیر استعداد عجیبی در سوختن فرصتها و فرار مغزها از خود بروز داده ایم. شاید فکر کنیم این همه دانشمند بالقوه که هر روز از کشور عزیز ما که در تاریخ به علم و فرهنگ شناخته میشود هجرت می کنند فقط به دنبال زندگی بهتر و خوشی بیشتر هستند که البته این عیب نیست ولی در هر صورت بسیاری جوانان با استعداد ما بزرگترین هدفشان خروج از این کشور و رسیدن به جایی از این دنیاست که قدر او را بشناسند و به او در شان یک انسان احترام بگذارند.

شاید بپرسید مگر در ایران احترام و قدر شناسی نیست ؟ پاسخ روشن است اگر هست این همه تلاش دانشمندان و دانشجویان نخبه برای رفتن به کشورهای دیگر بخصوص امریکا و اروپا برای چیست ؟

 ما با خود بد کردیم. باید بر گردیم و رفتارهای نزدیک به چهار دهه گذشته خود را باز نگری کنیم. ما با جوانان ، با دانشجویان ، با جامعه زنان خوب رفتار نکردیم. ما به بهانه های قرون وسطایی آنها رنجاندیم. ما غمگنامه بسیاری از این مردم آزاریها و استعداد سوزیها را بناحق بنام دین انجام دادیم.

ما بعضی از سرمایه های انسانی را بخاطر چیزهای کوچک و مضحک کتک زدیم. آستین کوتاه موی بلند ،لباس رنگی ، ما با هر اندیشه متفاوت با خودمان برخورد کردیم.

ما مردم سرزمینمان را از شادیهای معمول و آزادیهای مجاز محروم کردیم. این در حالیست که مردم سلحشور ما در سالهای سخت جنگ ایستادند و جانانه از کشور و انقلابشان دفاع کردند. اما ما فقط به آن گروه از ملت توجه کردیم که انگونه که ما میخواهیم بودند.

و امروز جای تعجب نیست که بر أساس آمارهای رسمی مقام اول دنیا را در فرار مغزها بخود اختصاص داده ایم.

ما نه بخاطر مرگ نابهنگام و غم انگیز مریم میرزاخانی بلکه به خاطر نادانی و فرصت سوزی و رنجانیدن فرزندانمان باید عزای عمومی اعلام کنیم. و در این مراسم بیندیشیم و تصمیم به جبران بگیریم شاید هنوز دیر نشده باشد.      

مهندس  جواد کماسی