ژانویه 6, 2018
خورش
“با
لاله و رود”
لاله و رود”
شعر از زنده یاد استاد غلامرضا شیخ الاسلامی
آن روز
روز بلند
بهار بود و من
با – بود – این جاری مُدام
هم صحبت بودم
شاخی زلاله های
کنار رود
در دستهای ماتمم
گرفته بودم
ناگاه لاله
از دستم
رها شد
در امتداد رود
تا انتهای ساکت روز
تا برکه بزرگ شب
آن گاه دیدم که
تاب رفتنم نمانده است
با زمزمه گفتم به رود
آه ای
جاری “مدام”
من
در ” بند ” ماندنم
تو در “قید”
رفتنی
لاله
از آن توست
آن را ببر
ببر
ببر
