ژانویه 21, 2017
خورش
تجمع بیجا مانع امدادرسانی است؛
حتی شما دوست عزیز!
حمزه رامین/ تکنسین اورژانس بروجرد
ساختمان پلاسکوی تهران فرو ریخت و در حادثه ای جان گداز جمعی از شهروندان این مملکت را در کام خود فرو برد؛ اخبار و تحلیل های بسیاری پیرامون چند و چون این حادثه منتشر شده و در حال انتشار است. بسیاری از نکات گفتنی٬ گفته و نوشته شده و نیازی به تکرار مکررات نیست.
غرض از نوشتن این سطور تلنگری است به فاجعه ای – به زعم نگارنده – بس بزرگتر و جان گدازتر که در همین سانحه ساختمان پلاسکو و البته در بسیاری دیگر از حوادث کوچک و بزرگ این مملکت رخ می دهد اما گویا کسی در فکر علاج آن نیست!
این فاجعه عظیم چیزی نیست جز تجمع ناگهانی سیل زیادی از جمعیت پیرامون صحنه حادثه٬ بدون اینکه هیچ اقدام مفیدی در جهت کمک به سانحه دیدگان از آنان ساخته باشد!
این گونه تجمعات همیشه و در اکثر قریب به اتفاق ماموریت های اورژانسی باعث اختلال در حرکت خودروهای امدادی و به ویژه آمبولانس ها شده و سبب می شود که آمبولانس ها نه تنها در هنگام حرکت برای ورود به صحنه حادثه دچار مشکل شوند بلکه در برگشت از صحنه حادثه و هنگامی که در حال انتقال بیمار یا مصدومی هستند نیز با کُندی و اختلال حرکت مواجه شده و دقایق بسیاری را به علت این کار زشت و بیهوده هدر دهند؛ دقایقی که برای فرد حادثه دیده به مثابه نوشداروهایی هستند که پیش از مرگ سهراب به کار می آیند…
در همین حادثه فروریختن ساختمان پلاسکوی تهران فیلمی منتشر شد که سرنشینان یک خودروی امدادی با خواهش و التماس از مردم می خواهند راه را برای عبور آنان باز کنند!!!
نکته قابل ذکر این است که اگر خدای نکرده شبیه همین حادثه برای تجمع کنندگان رخ دهد فریاد و فغان سر می دهند که چرا آمبولانس دیر رسید؟!
کاش کمی هم به این فکر کنیم که آمبولانس هم خودرویی است همانند تمام خودروهای دیگر و اتفاقا باید از همین کوچه و خیابان های تنگ و تاریک و شلوغ عبور کرده و خود را به صحنه حادثه برساند؛ نه بال دارد که پرواز کند٬ نه می تواند از زیر آب حرکت کند و نه توانی مافوق توان خودروهای دیگر دارد!
پس بیاییم همگی عهد ببندیم به محض دیدن آمبولانس راه را برای عبور سریع و ایمن آن باز کرده و هنگام وقوع حوادث در محل تجمع نکرده و مانع امدادرسانی به سانحه دیدگان نشویم؛ این شاید بهترین کاری است که می توانیم برای کمک به هم نوعان آسیب دیده خودمان انجام دهیم.
غرض از نوشتن این سطور تلنگری است به فاجعه ای – به زعم نگارنده – بس بزرگتر و جان گدازتر که در همین سانحه ساختمان پلاسکو و البته در بسیاری دیگر از حوادث کوچک و بزرگ این مملکت رخ می دهد اما گویا کسی در فکر علاج آن نیست!
این فاجعه عظیم چیزی نیست جز تجمع ناگهانی سیل زیادی از جمعیت پیرامون صحنه حادثه٬ بدون اینکه هیچ اقدام مفیدی در جهت کمک به سانحه دیدگان از آنان ساخته باشد!
این گونه تجمعات همیشه و در اکثر قریب به اتفاق ماموریت های اورژانسی باعث اختلال در حرکت خودروهای امدادی و به ویژه آمبولانس ها شده و سبب می شود که آمبولانس ها نه تنها در هنگام حرکت برای ورود به صحنه حادثه دچار مشکل شوند بلکه در برگشت از صحنه حادثه و هنگامی که در حال انتقال بیمار یا مصدومی هستند نیز با کُندی و اختلال حرکت مواجه شده و دقایق بسیاری را به علت این کار زشت و بیهوده هدر دهند؛ دقایقی که برای فرد حادثه دیده به مثابه نوشداروهایی هستند که پیش از مرگ سهراب به کار می آیند…
در همین حادثه فروریختن ساختمان پلاسکوی تهران فیلمی منتشر شد که سرنشینان یک خودروی امدادی با خواهش و التماس از مردم می خواهند راه را برای عبور آنان باز کنند!!!
نکته قابل ذکر این است که اگر خدای نکرده شبیه همین حادثه برای تجمع کنندگان رخ دهد فریاد و فغان سر می دهند که چرا آمبولانس دیر رسید؟!
کاش کمی هم به این فکر کنیم که آمبولانس هم خودرویی است همانند تمام خودروهای دیگر و اتفاقا باید از همین کوچه و خیابان های تنگ و تاریک و شلوغ عبور کرده و خود را به صحنه حادثه برساند؛ نه بال دارد که پرواز کند٬ نه می تواند از زیر آب حرکت کند و نه توانی مافوق توان خودروهای دیگر دارد!
پس بیاییم همگی عهد ببندیم به محض دیدن آمبولانس راه را برای عبور سریع و ایمن آن باز کرده و هنگام وقوع حوادث در محل تجمع نکرده و مانع امدادرسانی به سانحه دیدگان نشویم؛ این شاید بهترین کاری است که می توانیم برای کمک به هم نوعان آسیب دیده خودمان انجام دهیم.
