اَکِه بَختِت بی! ای هَمَه دُرُو اَ کُجانِت دِر
میآری؟
اَ زُور خَنَه پِشگه، مِشگه دِه حَلقِمُو!
فرهاد داودوندی- ووریرد:
طَرف وِرِه دو روز دُونگُلُوس بی یَه و جاه و مقام دنیا، چُونو
خُوئِشه مِزنَه و کوچه صاف و ساده بی یَنو و دُرُو تَویل زمینُو زِمُو می یَه، کِه هر که نَفَمَه
مُوئه آسمو دُو وا کِردَه و فقط ای یکینِه که چینی صاف و ساده یه! اِناختَه دِه کِل
ایما!
اَکِه بَختِت بی! ای هَمه دُرُو، اَ کُجانت دِر می آری؟! کم وِرِه
دو رو چَسبِسَه وِ میز، وِرتِلی وِرتُو کُو!
کم چَویلی چَواشَه چِنَه بَزه! فکر کِردِی حالیمُو نیس، فِکر کِردِی
مِثه تونی تا ای سِه دِه شَهرایما نَویَه؟!
چِنَت دَرد نِمی رَه اَ ای هَمه دُرُو کِه مُوئی؟! نَکُنَه تُونَم
اَ او دَس آیمائی کِه آمی یی باری اَ بارِمُو وُورداری، اما شی یی وَبال گردِنِمُو!
بابا
جُو، بَل وِت بوئم، فِکر نَکُو ایما دِه باغ نیسیم،هَر وقت مِثِه تُونی نِه مُونیم
اَ زُور خَنَه پِشگه مِشگه دِه حَلقِمُو!
اَصن مینی شی یَه، جُوون بُوئت، دَسِ چَربِته بَمال سر کچل
خویِت! با، نَخاسیم مِرجِنگِمُونِه وُورداری،
الان مِزنی ای یِه چِشمُونَم کورمُوکُونی!
تو
که هِی موئی قَبلیا کاری نَکِردَن، یه چِشمَه رو کُونُو، چِشِمُونِه رُوشُو کُو وِ
کارائی کِه خُوئِتُو کِردِیت!
اَی یَر دِه ای دُو سِه سال، روزی یِه میخ ئَم وِ
دیوار شَرمُو زی یَه بی ئیت، الان هَمَه مُو لِواسامُونِه دِه اطاق غَنجینَه دُونُگلوس
کِرده بی یم وِ چُو لِواسی!