اکتبر 10, 2019
خورش
پیشکسوت ورزش، شاعر و نویسنده بروجردی
از همان دوران کودکی، بنابه گرایش مرحوم سرهنگ احمد حدادی اخوی بنده، به فوتبال روی آوردم و بیشتر در منطقه‌ی دفاع بودم.
در دبیرستان پهلوی، زیرنظر مرحوم حمید مطهری ورزش می‌کردم و در تیم شهر بروجرد شاگرد مکتب کاروان بودم. در سال ۵۳ از مؤسسین تیم بانک ملی بروجرد گردیدم و پروانه و اساسنامه را با همکاری آقای چوبینه مسئول وقت باشگاه بانک ملی اخذ نمودم.
قبل از سال ۵۳ در تیمی محلی معروف به «پاس» توپ می‌زدم که داستان آن مفصل است.
بعد از انقلاب اسلامی و شهادت دوست عزیزم، دبیر وفادار، علی بیات تصمیم گرفتم باشگاهی به نام «شهید علی بیات» دایر نماییم، باشد که ذره‌ای از ارزش‌های آن شهید را پاس بداریم. به همین خاطر، اولین تیم شهید ایران را در خرداد ۵۸ به صاحب‌امتیازی خود تأسیس نمودیم،
گرچه مساعدت‌های ناچیزی به عمل آمد، اما عشق به خدمت، ما را برآن داشت که روز به روز تیم را در سطح کشور مطرح کنیم. ورود تیم علی‌بیات به لیگ دست سوم کشور افتخاری است که تکرار آن متضمن شرایط خاص است.
تیم‌هایی که اکنون در لیگ یک یا برتر هستند، بعضاً هم‌دوره‌ی ما در آن لیگ سوم بودند، مانند تراکتورسازی، پیام گچ خراسان، صنعت نفت، برق شیراز و …
خدمات باشگاه شهید علی بیات، تنها در قالب کتابی قطور می‌گنجد،
اما افتخار داریم کاری را بنا نهادیم که سالیان سال، ذکرش در خاطر همشهریان است و چکاد افتخارش هنوز دست‌نیافتنی است. امروز امتیاز علی‌بیات در میان پرونده خاک می‌خورد تا روزی که دوباره دستی از آستین برآید و دوباره زندگی را شاید انشاا…
