اخبار استقلال

همواره سعی کردیم مقاصد گردشگری و جاذبه های توریستی را برایتان معرفی کنیم،

ولی امروز به ۱۰ مکان انتهای لیست اشاره می کنیم، یعنی مکان هایی که کمترین

محبوبیت جهت بازدید را دارند.

شاید هم بعضی ها از بازدید از بعضی از این مکان ها خوششان بیاید، ولی اکثر افراد فقط مطالعه درباره این مکان ها هم برایشان کافی است.

زباله دانی اقیانوس آرام، اقیانوس آرام

زباله دانی اقیانوس آرام که گرداب آشغال اقیانوس آرام هم نامیده می شود،

گردابی از آشغال های دریایی در مرکز اقیانوس آرام شمالی است است. اغلب برآوردهای

فعلی نشان می دهند که این گرداب بزرگتر از ایالات تگزاس آمریکا است و بعضی از برآوردها

آن را بزرگتر از خود ایالات متحده می دانند. ولی اندازه دقیق آن هنوز مشخص نیست.

این گرداب بخاطر تراکم بالای پلاستیک های دریایی، لجن های شیمیایی و بقایای دیگر

مشخص می شود که در جریان گرداب اقیانوس آرام شمالی گیر کرده اند. این گرداب زیاد

معلوم نیست، زیرا آشغال های بسیار کوچکند و چشم غیرمسلح آنها را نمی بیند و اغلب

محتویات آن زیر سطح اقیانوس شناورند. اینجا قطعاً جایی نیست که دوست داشته باشید

از آن بازدید کنید.

جزایر ایزو، ژاپن

جزایر ایزو مجموعه ای از جزایر آتشفشانی هستند که در جنوب و شرق شبه جزیره

ایزو در ژاپن امتداد یافته اند. از لحاظ اداری، این جزایر دو شهر و شش روستا هستند

و همه بخشی از توکیو می باشند. بزرگترین آنها ایزوشیما است که به آن شیما گفته می

شود. به خاطر ماهیت آتشفشانی آنها، این جزایر همیشه بوی تعفن سولفور می دهند. در

سال ۱۹۵۳ و سال ۲۰۰۰ سکنه این جزایر بخاطر فعالیت آتشفشانی و سطوح بالای خطرناک

گاز، این جزایر را تخلیه کردند. آنها در سال ۲۰۰۵ به این جزایر بازگشتند، ولی

همیشه باید ماسک بزنند، چون سطح گاز بطور غیرمنتظره افزایش می یابد.

 

 دروازه جهنم، ترکمنستان

در سال ۱۹۷۱ وقتی زمین شناسان در حال حفاری در این منطقه بودند، تصادفاً یک غار

زیرزمینی پر از گاز طبیعی پیدا کردند. زمین زیر دستگاه حفاری متلاشی شد و حفره

بزرگی به قطر ۵۰ تا ۱۰۰ متر باقی گذاشت. برای پیشگیری از تخلیه گاز سمی، دانشمندان

تصمیم گرفتند که این حفره را به آتش بکشند. زمین شناسان امیدوار بودند که آتش بعد

از چند روز خاموش شود، ولی از آن موقع تا حالا این آتش روشن است. بومی های منطقه

این غار را دروازه جهنم نامیده اند. همانطور که در تصویر می بینید، منطقه بسیار

جالبی است، ولی قطعاً دوست ندارید از آن بازدید کنید.

 

 باغ های سمی النویک، انگلستان

این باغ که از ملهم از باغ های گیاه شناسی پادوا در ایتالیا (اولین باغ گیاه

شناسی که برای پرورش گیاهان پزشکی و سمی در قرن شانزدهم ساخته شد) است، باغی است

که کاملاً به گیاهان کشنده اختصاص داده شده است. داخل آن گیاهانی از گونه های

مختلف و غیرعادی رشد می کنند. این باغ دارای پروانه لازم برای پرورش گیاهان خاص

است، از شاهدانه (ماری جوانا) گرفته تا کوکا که به دلایل خاص در قفس های بزرگ رشد

می کنند.

 

 معدن آزبست، کبک، کانادا

آزبست مجموعه ای از شش ماده معدنی سیلیکاتی است که به خاطر مقاومت نسبت به آتش

و قابلیت های جذب صوت آن شناخته می شود. از طرفی قرار گرفتن در معرض این مواد موجب

ابتلا به سرطان و یک سری بیماری های دیگر می شود. این ماده آنقدر خطرناک است که

اتحادیه اروپا همه اقدامات معدنی و استفاده از آزبست را در اروپا ممنوع کرده است.

ولی برای آنهایی که کنجکاوند این ماده را از نزدیک ببینند چیزی از دست نرفته است. می

توانید در کانادا، از معادن تتفورد دیدن کنید. استفاده از هرگونه محافظ تنفسی برای

کارگران این معدن اجباری نیست و در بخش هایی از شهر مجاور این معادن، سکنه در کنار

ضایعات این مواد زندگی می کنند. در تابستان تورهای اتوبوسی برای بازدید از محیط

های مرگبار این معادن وجود دارد. بلیت آن رایگان است. اگر قصد دارید حتماً از این

منطقه بازدید کنید، لباس محافظتان را فراموش نکنید.

 جزیره رامری، برمه

جزیره رامری در برمه یک باتلاق بزرگ است که محل زندگی هزاران کروکودیل آب شور

است که مرگبارترین کروکودیل های دنیا هستند. پشه های ناقل مالاریا و عقرب های سمی

نیز در این منطقه فراوان اند. در جنگ جهانی دوم، این جزیره محل جنگ ششه هفته ای

لشگرکشی به برمه بود. در اینجا شرح یکی از آن شب های وحشتناک جنگ را می خوانید: «آن

شب (۱۹ فوریه ۱۹۴۵) وحشتناک ترین شب عمر همه اعضای خدمه M.L.

بود. صداهای پراکنده تفنگ ها در تاریکی باتلاق با جیغ های مجروحانی که در آرواره

های خزندگان عظیم الجثه خرد می شدند آمیخته می شد و صدای محو و نگران کننده

کروکودیل هایی که پرسه می زدند ما را یاد جهنمی می انداخت که تابحال روی زمین

تجربه نشده بود. صبح روز بعد لاشخورها آمدند و شروع به خوردن آنچه کروکودیل ها

باقی گذاشته بودند کردند… از ۱۰۰۰ سرباز ژاپنی که وارد باتلاق رامری شدند، فقط

۲۰ نفر نجات یافتند.»

 

 جاده یونگاس، بولیوی

جاده یونگاس شمالی (جاده مرگ) یک جاده ۶۱ یا ۶۹ کیلومتری است که از لاپاز تا

کورویکو امتداد یافته و در ۵۶ کیلومتری شمال شرقی لاپاز در منطقه یونگاس بولیوی

واقع شده است. این جاده افسانه ای به خاطر خطرناک بودنش و کشته شدن ۲۰۰ تا ۳۰۰

مسافر در سال در این جاده معروف شده است. این جاده در دهه سی در جنگ چاکو توسط

زندانیان پاراگوئه ای ساخته شد. این جاده یکی از معدود راه هایی است که ناحیه جنگل

بارانی آمازون در بولیوی شمالی یا یونگاس را به پایتخت وصل می کند. این جاده بخاطر

وجود پرتگاه های ۶۰۰ متری، عرض یک نفره و نبود نرده محافظ، به شدت خطرناک است. حتی

باران، مه و غبار موجب خطرناک تر شدن آن شده اند. در اغلب جاها، جاده گل آلود است

و سنگ های زیر پا را لیز می کند.

 

گِلفشان های آذربایجان، آذربایجان

در بهار ۲۰۰۱، فعالیت

آتشفشانی زیر دریای خزر در ساحل آذربایجان، جزیره جدیدی به وجود آورد. در اکتبر

۲۰۰۱، فوران آتشفشانی قابل توجهی در لکباتان آذربایجان به وقوع پیوست، ولی کشته ای

بجا نگذاشت. آذربایجان در واقع، در معنای واقعی کلمه، آتشفشان فعال ندارد. آنچه

آذربایجان دارد، صدها گِلفشان است. گلفشان ها اقوام کوچک گونه متعارف گدازه های

آتشفشانی هستند. گاه گاهی فوران می کنند، ولی زیاد خطرناک نیستند – مگر آنکه در

زمانی که نباید آنجا باشید. هر بیست سال یکبار، گلفشان ها با نیروی فراوانی منفجر

می شوند و شعله هایی را تا صدها متر به آسمان پرتاب می کنند و چندین تن گل در

اطراف باقی می گذارند. در یکی از این فوران ها، در روز انفجار شعله ها حتی از ۱۵

کیلومتری دیده می شدند و تا سه روز بعد هنوز شعله ور بودند.

 ناحیه متروک،اروپای شرقی

ناحیه متروک یک منطقه ممنوعه ۳۰ کیلومتری پیرامون فاجعه راکتور هسته ای چرنوبیل است و تحت نظر وزارت موقعیت

های فوق العاده و اضطراری اوکراین قرار دارد. هزاران نفر از سکنه قبول نکردند که

این منطقه را تخلیه کنند یا بعداً بطور غیرقانونی به این منطقه برگشتند. طی ده ها

سال جمعیت سالمند به این منطقه برگشتند که در سال ۲۰۰۹ جمعیت آنها به ۴۰۰ نفر

رسید. تقریباً نیمی از این سکنه در شهر چرنوبیل زندگی می کنن و بقیه در دهکده های

اطراف پراکنده شدند. پس از تلاش های مداوم برای اخراج آنها، بالاخره مقامات با

حضور آنها در این منطقه موافقت کردند و حتی برای آنها خدمات حمایتی محدودی فراهم

کردند. به علت غارت و دزدی، حضور پلیس بسیار پررنگ است، پس مواظب باشید، اگر می

خواهید از این منطقه دیدن کنید، ممکن است تیر بخورید یا در معرض تابش هسته ای قرار

بگیرید.

ایلها دو کیمادا گراند، برزیل

دورتر از ساحل برزیل، تقریباً در جنوب قلب سائو پائولو، ایلها دو کیمادا گراند (جزیره مار) قرار دارد. پای

انسان ها به این جزیره نرسیده است و دلیل خوبی هم دارد. پژوهشگران برآورد می کنند

که در این جزیره در هر متر مربع، بین ۱ تا ۵ مار زندگی می کند. اگر این مارها سمی

نبودند و طول هر کدام ۵ سانت بیشتر نبود، این رقم زیاد وحشتناک به نظر نمی رسید.

ولی مارهای این جزیره، گونه های خاص و منحصر بفردی از چال مار، کله نیزه ای طلایی،

هستند. مارهای کله نیزه ای که در این جزیره وجود دارند، تا نیم متر رشد می کنند و

سم قوی و سریع العملی دارند که گوشت اطراف محل نیش را آب می کند. این مکان آنقدر

خطرناک است که برای بازدید از آن باید مجوز تهیه کنید.