اخبار استقلال

عصرایران؛ احسان محمدی – کاش در کنار همه
کمپین هایی که در فضای مجازی راه می اندازند، کمپین «لطفاً سخنرانی نکنید» هم شکل
بگیرد. بر چه اصل و اساسی مسئولان و مدیران در ایران این همه سخنرانی می کنند؟ آن
هم در مورد موضوعاتی که سرسوزنی اطلاعات و سوادی در آن ندارند.

مثلاً سمینار «پیشرفت‌های
مولکولی در زمینه آترواسکلروز و پیامدهای قلبی عروقی» برگزار می شود. سمیناری
کاملاً تخصصی و به غایت پیچیده. عرف است در مراسم افتتاحیه چنین همایش هایی یک
مقام مسئول سخنرانی می کند. هرچه مقام مسئول عنوانش درشت تر، بهتر! یک نماینده
مجلس یا وزیر غیرمرتبط یا استاندار و فرماندار را با رایزنی دعوت می کنند. معمولاً در چنین مواردی رئیس دفتر ایشان
می گوید اگر سخنرانی برایشان گذاشته اید تشریف می آورند.

 به این ترتیب فرد مذکور
سخنران همایش می شود. اما چون چیزی در این حوزه نمی داند شروع به داستان سرایی و
کلی گویی می کند که « ما باید کاری کنیم که بیماری های قلبی را کاهش بدهیم و به
فکر مردم باشیم و …».

دستکم سی دقیقه بر
همین وزن و با ادبیاتی که مخاطبان آن می توانند زنان خانه دار روستایی، کودکان
دبستانی، بازیکنان یک تیم فوتبال یا ملوانان یک کشتی باری باشد برای کسانی که
متخصص قلب، جراح برجسته، استاد غدد و عروق و … هستند حرف می زند. بعد برایش
صلوات می فرستند یا دست می زنند و مجری پشت تریبون می رود و می گوید: خیلی ممنونیم
از آقای …. که علیرغم ضیق وقت تشریف آوردند و با «بیانات گهربارشان ما را به فیض
رساندند»!

هر کدام از ما
قربانی چنین سخنرانی هایی بوده ایم که انجام شدن یا نشدنش درصدی روی فهم و درک و
علم ما اثر نگذاشته است. اما آیا واقعاً به فیض رسیده ایم یا دقایقی از عمرمان را
هدر داده ایم؟

رفت و آمد و حضور و
اقامت رئیس جمهور برای شرکت در یک همایش و سمینار در تهران دستکم سه ساعت زمان می
برد. درک می کنم که حضور رئیس جمهور چقدر می تواند برگزار کنندگان یک همایش را
خوشحال کند اما آیا لزومی دارد ایشان در مورد موضوعی که سواد تخصصی در آن ندارند
حتماً سخنرانی کند؟ آیا وقت رئیس جمهور تا این اندازه کم ارزش است؟ 

یعنی آنقدر
کارهای ممکلت دقیق انجام شده که ایشان وقت اضافه برای چنین کاری که ضرورت حیاتی
ندارد صرف می کنند؟ اصلاً چرا رئیس جمهور وقتی حاضر می شود نمی نشیند و چند دقیقه
به صحبت های تخصصی گوش نمی دهد و بعد تشکر کند و خسته نباشید بگوید و عذرخواهی کند
که در این حوزه سواد و اطلاعات تخصصی ندارد که بر دانش حضار بیفزاید و خداحافظی
نمی کند و نمی رود؟

مقصودم شخص آقای
روحانی نیست. با یک گشت و گذار در اینترنت می توانید ببینید روسای جمهور، معاونان
ارشد، نمایندگان مجلس، وزرا، استانداران و … که هر دقیقه وقت و عمرشان می تواند
کلیدی و مهم باشد زمان شان را در همایش ها و نشست های بی ربط هدر می دهند و
سخنرانی هایی می کنند که سر سوزنی فایده ندارد. اصلاً مسئولین ما مگر خطیب هستند
که کسی از آنها انتظار داشته باشد خطابه های غرا و تاثیرگذار انجام دهند؟

در دنیایی که یک
توئیت ۱۴۰ کارکتری کار یک سخنرانی دو ساعته را انجام می دهد چه لزومی برای این همه
سخنرانی هست که اصولاً خیلی هم گهربار نیستند و تکرار مکررات است. استاندار مگر
عالم اخلاق است که در یک نشست تخصصی مثلاً با موضوع محیط زیست به حضار درس خودشناسی و معرفت می
دهد؟ تولید این همه کلمه و جمله کم فایده و عموماً بی اثر چه بازدهی دارد که از آن
دست نمی کشیم؟

سخنرانی یک هنر است
و سخنرانی تخصصی یک علم بسیار قابل احترام. برای همین در تمام دنیا به صورت ویژه
از سخنرانان تاثیرگذار دعوت می کنند، به آنها هزینه می پردازند و در قبالش از آنها
واژه نو، کلمه تازه و حرف حسابی می خواهند نه آسمان به ریسمان بافتن های کسالت
آور.

لق لقه زبان مان
این است که وقت طلاست. در سمینارهای بسیاری دیده ام که سخنران همین را گفته که وقت
ارزش دارد و قدر عمر را بدانید در حالیکه سخنرانی بیهوده، کشدار و بی ربط خودش
مصداق واقعی هدر دادن وقت و کُشتن عمر است. می گویند اگر آدم ها می دانستند زمان
چه ارزشی دارد هرگز کفش بنددار نمی پوشیدند. یعنی حتی آن زمان کوتاه برای بستن بند
کفش را هدر نمی دادند و ذخیره می کردند.

آیا واقعاً حضور مسئولان در همایش هایی که
سواد و تخصصی در آن ندارند ولی سخنرانش می شوند مصداق بارز هدر دادن وقت و عمر خود
و حاضران و سرمایه ملی نیست؟