اخبار استقلال

اختصاصی آبیته- علی رضا حاتم وند- بعد از بازی با لبنان در مقدماتی جام ملت های آسیا، همگی به این باور رسیدند که ایران در دیدار مجددش با این تیم در مقدماتی جام جهانی، کار سختی نخواهد داشت. با روحیه ی بالایی که ملی پوشان از بازی با قطر به دست آورده بودند، شکست دادن تیم ملی لبنان کار سختی به نظر نمی رسید. فاصله ی زمانی یک هفته ای بین این دو بازی با مصاحبه های پی در پی بازیکنان و کارشناسان، سپری شد. نکته ی اصلی تمام این مصاحبه ها هم این بود: مردم به ورزشگاه بیایند، در برابر لبنان کار سختی نخواهیم داشت و باید لبنان را با تفاضل گل بالا شکست دهیم.

در روز بازی، همه ی آن مصاحبه ها رنگ واقعیت به خود گرفت! حضور پرشور مردم واقعا قابل ستایش بود. آن ها یک بار دیگر ثابت کردند از تیم ملی، چندان دلخور نیستند و صعود ایران به جام جهانی برایشان بسیار مهم است.

ترکیب تیم ملی کشورمان برای بازی با لبنان، دو ساعت پیش از آغاز بازی اعلام شد. همان ترکیب بازی با قطر بود، البته کمی هجومی تر. صادقی که در بازی قبل در پست دفاع وسط ایفای نقش کرد از ترکیب اصلی خارج شد و خلعتبری به جای او در ترکیب قرار گرفته بود. پژمان منتظری از جناح راست به مرکز آمد و در کنار جلال حسینی، زوج خط دفاعی را تشکیل داده بود. خسرو حیدری یک خط به عقب تر آمده بود و دفاع راست ما شده بود. خلعتبری هم یکی از بال های ما در خط هافبک بود.

لبنان از همان لحظات ابتدایی بازی در چنگال هافبک های باهوش ایران اسیر شده بود. هافبک هایی که برگ برنده ی ایران در مقابل قطر نیز بودند. قدرت بدنی تیموریان، هوش و خلاقیت جباری و تجربه ی نکونام، این خط از تیم ملی را بسیار قدرتمند ساخته بود.

بال های کناری ما نیز از کیفیت بالایی برخوردار بودند. خلعتبری که سرعت بالایی داشت و بسیار تکنیکی بود و مسعود شجاعی نیز با این که گاهی با کندی اش هواداران را عصبانی می کرد، گاه حرکات ریز و خلاقانه ای انجام می داد.

ایران در نیمه ی اول فوق العاده بازی کرد. قدرت واقعی خود را در زمین نشان داد و ثابت کرد فوتبال لبنان هیچ برتری نسبت به فوتبال ریشه دار و اصیل ایرانی ندارد. تنها نکته ی منفی بازی ملی پوشان در نیمه ی اول، استرس بالای آنان بود که بسیاری از کارهای تاکتیکی تیم را تحت تاثیر قرار داده بود. ضعیف بودن تیم حریف، گاهی اوقات استرس زیادی را ایجاد می کرد. ملی پوشان هم میل زیادی به زود گل زدن داشتند و همین عجله های بی موردشان که ناشی از اضطراب بود باعث از دست دادن چندین موقعیت شد. شاید اگر بازیکنان کمی با حوصله تر عمل می کردند در همان نیمه ی اول به لبنان پنج گل می زدند.

نیمه ی اول در بد زمان تمام شد. درست زمانی که ما تازه راه رسیدن به دروازه ی حریف و گلزنی را پیدا کرده بودیم، داور سوت پایان نیمه ی اول را زد. ترس ما از این بود که نکند تیم ملی نتواند روند خوبش را در دقایق پایانی نیمه ی نخست ادامه دهد. اما گل سوم قوچان نژاد که روی کار تکنیکی خودش به دست آمد و در همان دقایق آغازین نیمه ی دوم زده شد، نشان داد که ما می توانیم باز هم به این لبنان گل بزنیم.

بعد از گل سوم عطش تیم ملی برای گل زدن کمی فروکش کرد. تیم نظم تاکتیکی نیمه ی اول را نداشت. به طوری که در نیمه ی دوم حتی یک حرکت عمقی از خسرو حیدری که ستون اکثر حملات نیمه ی اول بود، ندیدیم. تعویض های کی روش تغییرانی در نحوه ی بازی ایجاد کرد، اما این تغییرات آن چنان موثر و کارآمد نبود. گل چهارم ما نیز که از شوت زیبای جواد نکونام به دست آمد، از یک کار تاکتیکی به دست نیامد.

به هر حال، ما لبنان را شکست دادیم و راه را برای صعود خود هموارتر از قبل ساختیم. ما اکنون می توانیم با شکست دادن کره در خانه اش به جام جهانی صعود کنیم. این کار کمی سخت جلوه می کند اما نباید قدرت تیم ملی خودمان را هم نادیده بگیریم. هر چند که با یک مساوی نیز ما شانس صعود به جام جهانی را خواهیم داشت. تیم ملی کره هم با بازی های اخیر تیم ملی مطمئنا حساب کار دستش آمده و می داند بازی آسانی در خاک خودش نخواهد داشت.