آگوست 11, 2013
خورش
اختصاصی آبیته- پیام خدابنده لو- چه بر سر خط دفاع استقلال آمده؟ کی مدافعان آبی پوش را طلسم کرده؟ در تعطیلات چه کرده اند که چنین نمایش رقت انگیزی دارند؟ مگر همان هایی نیستند که در سه بازی حیاتی تیم ملی، دیواری بتنی را تشکیل داده بودند؟
پژمان منتظری، امیرحسین صادقی، جواد نکونام و آندرانیک تیموریان فرسنگ ها از نمایششان در تیم ملی دورند و کسی جبران کننده اشتباهات آن هاست که در تیم ملی نبود: سیدمهدی رحمتی. بازی استقلال و صبا را باید به نام رحمتی نوشت، و سه امتیازش را هم.
مرا نترسان، من خودِ ترسم!
ساختار دفاعی استقلال؛ سست و لرزان. حضور مهاجمان صبا در محوطه جریمه دیگر رویایشان نیست، جای ثابتشان است. شکاف میان بازیکنان آبی، راهی است برای نفوذ مشکی و سفیدهای صبا. صبا اروپایی بازی می کند یا استتقلال، استقلال نیست؟ هر چه باشد یک چیز مشترک است؛ ترس و ترس و ترس! گلِ محمد قاضی می لرزد و می لرزد و هر آن ممکن است باد صبا آن را با خود ببرد!
انگار داور هم می خواهد با مدافعان استقلال هم دردی کند. آن ها اشتباه می کنند و داور هم: یک پنالتی باد آورده! همه می ترسند؛ بازیکنان و مربیان و تماشاگران. همه استقلالی ها می ترسند. عنایتی می خواهد دروازه ترسوها را باز کند؛ ولی…
ولی یک نفر هست که نترسیده. رحمتی از عنایتی نترسیده! او منتظر است: «بزن که منتظرم»! عنایتی است که می ترسد! پنالتی زدن به رحمتی مثل کابوس است، حتی برای آقای گل سه دوره لیگ! حتی برای یکی از بهترین پنالتی زن های تاریخ لیگ برتر… ثانیه هایی بعد توپ هم شجاعت رحمتی را تحسین می کند و بر دستانش بوسه می زند!
باد آورده را باد می برد؛ بادِ صبا! ولی صبایی ها دست بردار نیستند، حمله پشت حمله. توپ را بارها به دروازه می رسانند ولی انگار دیواری نامرئی روی خط دروازه نصب شده. دیواری که وقتی توپ به آن برخورد می کند نمایان می شود: مهدی رحمتی در حال شیرجه! او معنی معجزه است…
مرا بترسان، شاید به خود بیایم!
استقلال مشکل دفاعی دارد، ولی دفاع تنها مشکلش نیست. مدافعان حواسمان را به خود جلب کرده اند تا نبینیم که استقلال مشکل بازی سازی دارد. جباری رفت، کرار نیامد، گوران لاوره نرسیده و جمشیدیان فعلا نیست. استقلال می خواهد با همین شمایل پا به مسابقات آسیایی بگذارد؟ نکونام و تیموریان مگر چقدر می توانند این خلاء را پُر کنند. و گیرم که پُر کنند، خلاقیتشان چقدر است که در روزهای دشوار به دادمان برسند؟
موتور محرک استقلال در دست تعمیر است، پس باید به دو بالش اتکا کند؛ ولی بال چپ خود نیاز به تعمیر دارد! آیا نیکبخت هنوز به آمادگی نرسیده؟ آیا نوری هنوز جا نیافتاده؟ پاسخ این ها را نمی دانیم. ولی یک چیز را می دانیم؛ دو حرف نونِ سابقا سرخپوش بسیار با اسمشان فاصله دارند، با شکوهِ اواسط دهه هشتادشان. پس فعلا توازنی در کار نیست. سمت راست تنها نقطه اتکای استقلال است. حیدری هم هنوز «حیدری» نشده، ولی امیدی نیست جز به او…
استقلال ۸ گل در ۴ مسابقه زده. و مهاجمانش سهمی ۵ گله دارند. نه فعلا جای گله کردن از آن ها نیست. مشکل این است که این گل ها حاصل تمرین و برنامه نبوده. شوت قاضی که مهرداد طهماسبی را میخکوب کرد، با کدام نقشه قبلی قابل پی ریزی بود؟ چقدر می شود با اتکا به چنین تک صحنه هایی، به فکر فتح آسیا بود؟
استقلال حالا دو مشکل دارد: خط دفاع و خط هافبک. چهار هفته زمان کمی نیست، ولی زیاد هم نیست. فعلا بهانه آماده نبودن همراهِ بازیکنان است. خب واقعا هم همین است. مدافعان یک فصل تمام خود را ثابت کرده بودند و حالا با چند بازی، زیر سوال نمی روند. هافبک ها هم دیر به تمرینات آمده اند (حیدری، نکونام و تیموریان آخرین نفراتی بودند که به تمرینات اضافه شدند) و کم کم می توانند جا بیافتد. و البته گوران لاوره معمای بزرگی است که فعلا حل نشده باقی مانده…
مرا حالا بترسان که بعدا نترسانی!
استقلال شروع خوبی داشته؛ ۹ امتیاز از ۴ مسابقه (یک امتیاز منفی کمیته انضباطی را در نظر نمی گیریم) و این برای تیم های قلعه نویی که فصل را بد آغاز می کنند پوئن بزرگی است. می گویند که مسابقات اول به لحاظ کیفی قابل بحث نیستند، چون با نمایش واقعی تیم ها در آن فصل فاصله دارند (مگر فصل قبل استقلال در نیم فصل دوم چند مرتبه بهتر نشد؟)، از این نظر استقلال بازی را برده… هر چند ضرورت رفع مشکلات به قوت باقی مانده.
اما با ارزش تر از این ۹ (یا ۸) امتیاز، آسودگی خیال از داشتن مهدی رحمتی است، در حد و اندازه همان مهدی رحمتی سال های قبل. مهار دو پنالتی متوالی (به همراه چند واکنش دیگر) خط بطلانی بر این فرضیه است که «اشتباهات او در بازی اول (و خصوصا آن گلی که از گسترش دریافت کرد) می تواند به معنی افت او باشد» و او اکنون این جاست، آماده و شجاع و با انگیزه با روحیه؛ مثل زمانِ قبل از خداحافظی اش از تیم ملی.
