اخبار استقلال

اختصاصی آبیته- علیرضا رازقی- دیدار استقلال ایران و بوریرام تایلند در چهارچوب رقابت های لیگ قهرمانان آسیا، چهار شنبه شب در حالی پیگیری شد که پس از گل خسرو حیدری، هواداران ایرانی انتظار بازی تهاجمی از شاگردان امیر قلعه نویی داشتند تا بتوانند دیدار برگشت را بی دغدغه به پایان برسانند، اما نحوه بازی تیم استقلال نه تنها نتیجه ای قابل اطمینان رقم نزد بلکه آبی ها با ارائه نمایشی محتاطانه، توپ را در اختیار رقیب گذاشته و به دفاع پرداختند. دفاعی غیر قابل اعتماد که همانند مسابقات لیگ برتر تکیه بر مهدی رحمتی داشت.

اینجا تایلند، ورزشگاه آزادی!

اگر بیننده ای غیر ایرانی و غیر تایلندی از دقیقه ۵ تا انتهای بازی را دنبال می کرد، یقینا نمی توانست اندکی احتمال دهد که این دیدار در ایران برگزار شده است. در قدرتمند بودن حریف تایلندی هیج شکی نیست، اما مطمئن تر آن که استقلال در حالی چهارشنبه شب برابر بوریرام تایلند، صف آرایی کرد که نقطه ضعفی غیر قابل کتمان داشت. عدم وجود یک بازیساز و تنوع در طرح نقشه حمله، ایرادی است که نه تنها در دیدار اخیر آبی های پایتخت بلکه در تمام بازی های بدون جباری به چشم آمده است. نقطه قوت دهه اخیر استقلال که حال به نقطه ضعف این تیم بدل گشته است نه با خریدِ هوادار ساکت کنی مثل جاسم کرار، نه با احمد جمشیدیان مصدوم و نه با گوران لاوره نا آماده جبران نشد و حالا مدیر عامل نسبتا محبوب آبی ها باید بیش از گذشته، صندلی خود را بچسبد زیرا که اگر فقدان فوق حتی در نتیجه هم به استقلال ضربه بزند، به جمله معروف این صندلی به هیچ کس وفا نکرده است، خواهیم رسید.

با توجه به نا آماده بودن ستاره های استقلال و عدم وجود یک هافبک بازیساز فطری، باید به امیر قلعه نویی حق داد که حتی در خانه هم توپ را در اختیار حریف گذاشته و دل به ضد حملات ببندد و انگار نه انگار که یک گل حاشیه امنیت مناسبی برای او و تیمش نخواهد بود. این تاکتیک زمانی موجب اطمینان می شود که خط دفاعی همان خط دفاعی فصل گذشته باشد و فرهاد مجیدی نیز همان تمام کننده همیشگی؛ اما شب گذشته نه خط دفاع همان خط دفاع گذشته بود، نه فرهاد مجیدی همان تمام کننده و نه حتی قاضی، نظری و برهانی در فاز تهاجمی عملکردی قابل دفاع داشتند. درست است که انتقال توپ از دفاع و حتی از خط هافبک به حمله با نقص فراوان و اتفاقی صورت می گرفت اما در همان فرصت های اندک نیز توپ ها از دست می رفت. گل به خودی های کادر مدیریت از جمله از دست دادن علی حمودی نیز ترمیم نشده است و حتی برای پیدا کردن مرهمی در جناح راست خط دفاعی استقلال باید مرکز این خط را لطمه زد.

بوریرام هر چند بازیکنانی اسپانیایی داشت، اما به یقین بارسلونا نبود که استقلال ایران را در خانه تحت فشار بگذارد و استقلال هم این گونه توپ و در بیشتر اوقات کل زمین به غیر از محوطه جریمه خود را در اختیار آن ها بگذارد. همین که نماینده تایلند در مرحله گروهی نتایج خوبی گرفت و تیم قدرتمند ازبکستانی را شکست داد تا به این مرحله برسد نشان از شایستگی این تیم دارد، اما آیا استقلال همان استقلال دیدار های گذشته در آسیا بود؟ آیا استقلال همان استقلالی بود که در دیدار با سپاهان، ایستاده باخت؟ در این دیدار بیشتر استقلال، استقلال نبود تا اینکه بوریرام، بارسلونا باشد.

تو استقلالی؟

هر فردی که فوتبال ایران را می شناسد این نکته را می داند که تیم های امیر قلعه نویی از هفته هشتم نیم فصل اول تازه اوج گرفتن را شروع می کند و در اواسط نیم فصل دوم به نقطه اوج خود می رسد. به طور میانگین اگر هر بازی به فاصله یک هفته برگزار شود، می توان دو ماه بعد از شروع لیگ را دوران بلوغ تیم های قلعه نویی دانست. درست است که در لیگ خیلی زود هفته ها می گذرد، به زودی هم هفته های هفتم و هشتم فرا می رسد، اما فاصله زمانی لیگ فعلی و لیگ های قبلی را هم باید در نظر گرفت. در لیگی که هر ۴ روز یک بار، بازی ها برگزار می شود یقینا باید هفته دیرتری را برای شروع اوج استقلال پیش بینی کرد که مصادف با دیدار استقلال در تایلند است.

این استقلال همان استقلالی نیست که انتظارش را داشتیم اما امیر قلعه نویی چه چیزی در این تیم دیده است که از امید سخن می گوید؟ آیا همان نکاتی را دیده است که بعد از دربی برگشت فصل گذشته دید؟ بعد از آن دربی که استقلال نمایشی فوق العاده ضعیف داشت امیر قلعه نویی به هواداران استقلال قول قهرمانی داد و استقلال قهرمان هم شد. مصاحبه های اخیر امیر قلعه نویی از جنس همان مصاحبه بعد از دربی است. آیا قرار است برخی بازیکنان این تیم متحول شوند؟ یا امیر به رسیدن تیموریان، جمشیدیان و گوران می اندیشد؟ هوادار حسرت وجود بازیکنی مثل فریدون زندی و فابیو جانواریو را می خورد! شما چطور آقای مربی؟

چشم یک ملت به استقلال است و این تیم باید هر چه زودتر همان تیمی شود که هواداران انتظار دارند. بسیاری از بازیکنان در آمادگی کامل به سر می برند اما برخی دیگر از فرم عادی خود نیز به دور هستند. بدون شک مهدی رحمتی و سرباز نجیب استقلالی ها یعنی خسرو حیدری در اوج دوران آمادگی به سر می برند و برای هواداران استقلال از نا امیدی روزنه های امید می سازند. بازیکنانی که به قول امیر قلعه نویی فکرشان فوتبالی است و با نبوغ خود دل هواداران را شاد می کنند و مایه سرافرازی ایران و ایرانی می شوند.

همان طور که اشاره شد برخی از بازیکنان استقلال به هیچ عنوان آماده نیستند. حنیف عمران زاده یکی از کسانی بود که شب گذشته با دفع های بی دقت خود و در اختیار حریف قرار دادن توپ، امیر قلعه نویی را تا مرز سکته کشاند. امیر حسین صادقی با نمایش فصل گذشته خود فاصله دارد و باید بداند که هوادار به تعصب وی افتخار می کند، اما دادن یک اوت به حریف آن هم یک متر نزدیک تر به دروازه خودی بهتر از مصدومیت مدافعی است که برایش جایگزینی روی نیمکت وجود ندارد. امید است هاشم بیگ زاده هم بعد از رهایی از بند مصدومیت همان بازیکن نیم فصل اول لیگ گذشته نشود و عملکردی فراتر از دیدار اخیر را به نمایش بگذارد.

هوادار، هوادار باش!

در کمبود امکانات ورزشگاه آزادی و خستگی بسیاری از هواداران هیچ شکی نیست. تمامی مشکلات روزمره زندگی نیز قابل انکار نیست، اما این موارد توجیه کننده پرتاب بطری به درون مستطیل سبز است؟ این صحنه برای دفعه اول نیست که مشاهده می شود و بارها تکرار شده است و ادامه هم خواهد داشت اما به چه قیمتی؟ به قیمت جریمه شدن استقلال؟

مسلما عده ای خاص که تعدادشان بسی اندک بود این حرکت را انجام دادند و البته این حرکت با پاسخ هواداران اصیل استقلال همراه شد، اما آبی ها حتی همین مقدار کمی از بی فرهنگی را تاب نمی آورند. وظیقه هوادار حمایت از تیم است. وظیفه هوادار اسطوره پروری و روحیه دادن به بازیکنان جوانی همچون فردین عابدینی است. بازیکنی که می تواند دفاع راست استقلال را بیمه کند. هوادار باید تیم را تشویق کند و به نظری ها روحیه بدهد. هوادار باید آزادی را برای حریفان جهنم کند. فاصله کیفی تشویق هواداران ایرانی با شرق آسیایی ها تا چه حد است؟ آیا آن ها نود دقیقه خاک خود را برای رقیبان تبدیل به جهنم نمی کنند؟

هوادار عزیزی که اصیل بودن خود را زیر سوال بردی، تو بی خوابی، استرس، صبر و حوصله ما و تمام زحمات بازیکنان را هم خدشه دار کردی. لطفا دیگر استقلالی نباش! ما با فرهنگ ترین هواداران ایران و آسیا هستیم و باید این نکته را به همه ثابت کنیم.