ژانویه 15, 2017
خورش
هشتم تیرماه ۱۳۴۶ زمین چمن فوتبال استادیوم باغشمال تبریز مسابقات فوتبال آموزشگاه های کشور ایستاده از چپ:آقای ماشااله باعزم، آقای استاد پرویز جایدری مربی فوتبال لرستان، مرحوم استاد کاروان سرپرست تیم لرستان و آقای عبدالمحمد حجتی
استاد پرویز جایدری
افتخار ورزش بروجرد و لرستان:
اولین نشریه ورزشی لرستان را
در سال ۱۳۳۷ در بروجرد چاپ کردیم
فوتبال در دهه ۱۳۱۰ توسط نظامیان
غیربومی لشکر پنجم ارتش و فرهنگیان غیربومی به خرم‌آباد آمد. اواخر دهه ۲۰
تیم منتخب (کُلُنی) خرم‌آباد با تلفیقی از بازیکنان بومی و غیربومی شکل
گرفت و از حدود سال ۱۳۴۰ فوتبال محلات خرم‌آباد رونق یافت.
غیربومی لشکر پنجم ارتش و فرهنگیان غیربومی به خرم‌آباد آمد. اواخر دهه ۲۰
تیم منتخب (کُلُنی) خرم‌آباد با تلفیقی از بازیکنان بومی و غیربومی شکل
گرفت و از حدود سال ۱۳۴۰ فوتبال محلات خرم‌آباد رونق یافت.
فوتباللرستان مرهون و مدیون تلاش‌های خالصانه پیشکسوتانی است که به‌رغم همه
کاستی‌هایی که در آن دوران موج می‌زد، با عشق و تعصب مثال‌زدنی در پرورش
استعداد‌های ناب ورزش استان جان‌فشانی کردند. اگر چه کمبود امکانات مشکلات
بسیاری ایجاد می‌کرد، اما این مربیان دلسوز خم به ابرو نیاورده و با صعه
صدر در پیشرفت فوتبال و ورزش لرستان متحمل زحمات زیادی شدند.
یکی از این پیشکسوتان زحمتکش و
مورداحترام همه، استاد “پرویز جایدری” است که باید وی را پدر فوتبال نوین
لرستان دانست. بسیاری از بزرگان کنونی و گذشته فوتبال استان در عرصه‌های
داوری و مربی‌گری، موفقیت خود را مرهون هدایت و معلمی به نام جایدری
بوده‌اند و پیشرفت کسانی چون مرحوم ناصر میرزایی، مرحوم عبدالرضا
نصرالهی، فتح‌الله کریمی، قدرت‌الله کاوه، بهمن محمدی‌پور، سهراب
مالمیر، شمس‌الله خنجری و … با آموزش و رهنمودهای استاد جایدری میسر
گشته است.
مورداحترام همه، استاد “پرویز جایدری” است که باید وی را پدر فوتبال نوین
لرستان دانست. بسیاری از بزرگان کنونی و گذشته فوتبال استان در عرصه‌های
داوری و مربی‌گری، موفقیت خود را مرهون هدایت و معلمی به نام جایدری
بوده‌اند و پیشرفت کسانی چون مرحوم ناصر میرزایی، مرحوم عبدالرضا
نصرالهی، فتح‌الله کریمی، قدرت‌الله کاوه، بهمن محمدی‌پور، سهراب
مالمیر، شمس‌الله خنجری و … با آموزش و رهنمودهای استاد جایدری میسر
گشته است.
پرویز جایدری متولد ۱۳۱۵ بازیکن سابق
تیم‌های منتخب خرم‌آباد و آموزشگاه‌های بروجرد در دهه ۳۰، مربی تیم‌های
آموزشگاه‌ها و جوانان لرستان در دهه‌های ۴۰ و ۵۰، مربی تیم پاس خرم‌آباد در
مسابقات زیرگروه لیگ تخت‌جمشید در دهه ۵۰، اولین داور لرستانی است که در
مسابقات جوانان و باشگاه‌های کشور در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ به قضاوت پرداخت.
تیم‌های منتخب خرم‌آباد و آموزشگاه‌های بروجرد در دهه ۳۰، مربی تیم‌های
آموزشگاه‌ها و جوانان لرستان در دهه‌های ۴۰ و ۵۰، مربی تیم پاس خرم‌آباد در
مسابقات زیرگروه لیگ تخت‌جمشید در دهه ۵۰، اولین داور لرستانی است که در
مسابقات جوانان و باشگاه‌های کشور در دهه‌های ۴۰ و ۵۰ به قضاوت پرداخت.
وی به عنوان اولین داور و مربی رسمی
فوتبال خرم‌آباد طی سال‌های ۱۳۴۳ و ۱۳۴۷ دوره‌های مربی‌گری و داوری فوتبال
را زیر نظر مرحوم حسین فکری، مرحوم اصغر تهرانی و مرحوم داوود نصیری با
موفقیت گذراند. اگر چه پیش از وی برخی دیگر نیز در این زمینه فعالیت
می‌کردند، اما جایدری نخستین کسی بود که موفق به گرفتن مدارک رسمی داوری و
مربی‌گری در آن زمان شد که اخذ چنین مدارکی در آن دوران، کار هر کسی نبود و
شرایطی از جمله فعالیت مستمر، داشتن صلاحیت اخلاقی و حداقل مدرک تحصیلی
دیپلم و … را می‌طلبید.
فوتبال خرم‌آباد طی سال‌های ۱۳۴۳ و ۱۳۴۷ دوره‌های مربی‌گری و داوری فوتبال
را زیر نظر مرحوم حسین فکری، مرحوم اصغر تهرانی و مرحوم داوود نصیری با
موفقیت گذراند. اگر چه پیش از وی برخی دیگر نیز در این زمینه فعالیت
می‌کردند، اما جایدری نخستین کسی بود که موفق به گرفتن مدارک رسمی داوری و
مربی‌گری در آن زمان شد که اخذ چنین مدارکی در آن دوران، کار هر کسی نبود و
شرایطی از جمله فعالیت مستمر، داشتن صلاحیت اخلاقی و حداقل مدرک تحصیلی
دیپلم و … را می‌طلبید.
جایدری از سال ۱۳۵۳ تا ۱۳۵۵ مسوول
تربیت‌بدنی آموزش و پرورش لرستان بود و پس از آن نیز تا سال ۱۳۷۳ مسوولیت
انجمن فوتبال آموزشگاه‌های استان را بر عهده داشت و در این سال پس از ۳۵
سال خدمت در آموزش و پرورش لرستان بازنشسته شد.
تربیت‌بدنی آموزش و پرورش لرستان بود و پس از آن نیز تا سال ۱۳۷۳ مسوولیت
انجمن فوتبال آموزشگاه‌های استان را بر عهده داشت و در این سال پس از ۳۵
سال خدمت در آموزش و پرورش لرستان بازنشسته شد.
وی بازیکنان بسیاری تحویل جامعه فوتبال
لرستان داد که از آن جمله می‌توان به مرحوم ناصر میرزایی، غلام زینی‌وند،
عبدالرضا عطاری و … که در لیگ تخت جمشید توپ زدند و به عضویت تیم‌های
ملی، امید و جوانان ایران درآمدند، اشاره کرد.
لرستان داد که از آن جمله می‌توان به مرحوم ناصر میرزایی، غلام زینی‌وند،
عبدالرضا عطاری و … که در لیگ تخت جمشید توپ زدند و به عضویت تیم‌های
ملی، امید و جوانان ایران درآمدند، اشاره کرد.
.jpg)
خبرگزاری برنا گفت‌وگویی با این پیشکسوت دوست‌داشتنی و با اخلاق ترتیب داده است که در پی می‌خوانید:
آقای جایدری، چگونه به دنیای ورزش پای نهادید؟
ورزش را از حدود ۱۰ سالگی و به سال ۱۳۲۵
در کنار افرادی چون هوشنگ جباری، مرحوم منوچهر رهبری‌نژاد، مرحوم
پنج‌شنبه (فریدون) کمالیان، مرحوم ابراهیم معنوی، طهمورث رستمی، باقر
سلطانی و … در زمین خاکی شهنوازی (پارک شهر کنونی خرم‌آباد) و محله دو
برادران آغاز کردم. مربی ما آقای برنجی در دبستان ۱۵ بهمن بود. بیش‌تر به
فوتبال و دو و میدانی می‌پرداختم. مرحوم پدرم (حاج محمد‌علی جایدری) مشوق
اصلی من در امر تحصیل و ورزش بود. هر وسیله ورزشی که نیاز داشتم برایم
سریعا فراهم می‌کرد. برای مثال سال ۱۳۳۲ یک جفت کفش فوتبال چرمی استوک‌دار
از آبادان برایم هدیه آورد. هم‌چنین وسایلی نظیر وزنه و هالتر را برایم
فراهم می‌کرد.
در کنار افرادی چون هوشنگ جباری، مرحوم منوچهر رهبری‌نژاد، مرحوم
پنج‌شنبه (فریدون) کمالیان، مرحوم ابراهیم معنوی، طهمورث رستمی، باقر
سلطانی و … در زمین خاکی شهنوازی (پارک شهر کنونی خرم‌آباد) و محله دو
برادران آغاز کردم. مربی ما آقای برنجی در دبستان ۱۵ بهمن بود. بیش‌تر به
فوتبال و دو و میدانی می‌پرداختم. مرحوم پدرم (حاج محمد‌علی جایدری) مشوق
اصلی من در امر تحصیل و ورزش بود. هر وسیله ورزشی که نیاز داشتم برایم
سریعا فراهم می‌کرد. برای مثال سال ۱۳۳۲ یک جفت کفش فوتبال چرمی استوک‌دار
از آبادان برایم هدیه آورد. هم‌چنین وسایلی نظیر وزنه و هالتر را برایم
فراهم می‌کرد.
امکانات ورزشی خرم‌آباد در آن موقع به چه شکلی بود؟
امکانات ما در آن زمان بسیار کم بود.
زمین‌های ورزشی خاکی و مملو از علف‌های هرز و سنگ و کلوخ بود و از خط‌کشی
زمین نیز در آن دوران خبری نبود. توپ چرمی فرسوده (ویسی) نیز تنها وسیله
بازی فوتبال و یا والیبال عده‌ای عاشق به شمار می‌رفت که برای فعالیت در
این عرصه از جان و دل مایه می‌گذاشتند. گاهی نیز روی شن‌های کنار رودخانه
شهر (گلال) یا چمن باغ فلاحت (کشاورزی) و پارک شهنوازی به کشتی گرفتن و دو و
میدانی مشغول بودیم.
زمین‌های ورزشی خاکی و مملو از علف‌های هرز و سنگ و کلوخ بود و از خط‌کشی
زمین نیز در آن دوران خبری نبود. توپ چرمی فرسوده (ویسی) نیز تنها وسیله
بازی فوتبال و یا والیبال عده‌ای عاشق به شمار می‌رفت که برای فعالیت در
این عرصه از جان و دل مایه می‌گذاشتند. گاهی نیز روی شن‌های کنار رودخانه
شهر (گلال) یا چمن باغ فلاحت (کشاورزی) و پارک شهنوازی به کشتی گرفتن و دو و
میدانی مشغول بودیم.
استاد چون شما را بیش‌تر با رشته ورزشی فوتبال می‌شناسند، در مورد آغاز فعالیت خود به عنوان بازیکن این رشته توضیح دهید.
اوایل دهه ۳۰ با وجودی که نوجوان بودم،
همراه با آقایان غلام‌حسین برنجی، غلام ترابی‌نژاد، سیروس شجاع، مرحوم مکه
(محمدحسن) طولابی و چند نفر دیگر عضو تیم منتخب خرم‌آباد بودم که اکثر
نفرات تیم را نظامیان غیربومی و گاه فرهنگیان غیربومی تشکیل می‌دادند.
همراه این تیم به شهرهای مختلف مثل کرمانشاه، دزفول، بروجرد، دورود و …
برای انجام بازی‌های دوستانه می‌رفتیم چون آن زمان مسابقات رسمی و منظمی در
کشور ما برگزار نمی‌شد و لیگ کشوری نداشتیم.
همراه با آقایان غلام‌حسین برنجی، غلام ترابی‌نژاد، سیروس شجاع، مرحوم مکه
(محمدحسن) طولابی و چند نفر دیگر عضو تیم منتخب خرم‌آباد بودم که اکثر
نفرات تیم را نظامیان غیربومی و گاه فرهنگیان غیربومی تشکیل می‌دادند.
همراه این تیم به شهرهای مختلف مثل کرمانشاه، دزفول، بروجرد، دورود و …
برای انجام بازی‌های دوستانه می‌رفتیم چون آن زمان مسابقات رسمی و منظمی در
کشور ما برگزار نمی‌شد و لیگ کشوری نداشتیم.
پس از آن در اواسط دهه ۳۰ جهت ادامه
تحصیل به دانش‌سرای کشاورزی بروجرد رفتم و از سال ۱۳۳۶ تا ۱۳۳۸ آن‌جا مشغول
تحصیل بودم. چون به دو ومیدانی، وزنه‌برداری، دوچرخه‌سواری، کشتی و فوتبال
علاقه داشتم و در دانش‌سرا عنوان اول را کسب کردم، از سوی آقای دهقان رئیس
دانش‌سرا به عنوان مسئول ورزش آن‌جا منصوب شدم. در این مدت به همراه آقای
یدالله امیدزاده اولین نشریه ورزشی لرستان که مختص اخبار ورزشی دانش‌سرا
بود را در اردیبهشت ۱۳۳۷ منتشر کردیم.
تحصیل به دانش‌سرای کشاورزی بروجرد رفتم و از سال ۱۳۳۶ تا ۱۳۳۸ آن‌جا مشغول
تحصیل بودم. چون به دو ومیدانی، وزنه‌برداری، دوچرخه‌سواری، کشتی و فوتبال
علاقه داشتم و در دانش‌سرا عنوان اول را کسب کردم، از سوی آقای دهقان رئیس
دانش‌سرا به عنوان مسئول ورزش آن‌جا منصوب شدم. در این مدت به همراه آقای
یدالله امیدزاده اولین نشریه ورزشی لرستان که مختص اخبار ورزشی دانش‌سرا
بود را در اردیبهشت ۱۳۳۷ منتشر کردیم.
قبلاً که عضو تیم منتخب خرم‌آباد بودم و برای انجام بازی‌های دوستان
با بروجرد روبه‌رو شده بودیم، با مرحوم غلام‌رضا کاروان دوستی و آشنایی
پیدا کرده بودم، لذا ترتیب برگزاری مسابقات مختلفی با همکاری ایشان
می‌دادیم و من نیز در زمان حضورم در بروجرد به عضویت تیم منتخب این شهر و
آموزشگاه‌های بروجرد درآمدم و حتی در مسابقات استان ششم که در مسجدسلیمان
برگزار شد، همراه تیم بروجرد مقابل خرم‌آباد بازی کردیم که یک بر صفر پیروز
شدیم و فقط در بازی نهایی مغلوب تیم آبادان شدیم که از بازیکنان مطرحی مثل
مرحوم پرویز دهداری بهره می‌برد.
با بروجرد روبه‌رو شده بودیم، با مرحوم غلام‌رضا کاروان دوستی و آشنایی
پیدا کرده بودم، لذا ترتیب برگزاری مسابقات مختلفی با همکاری ایشان
می‌دادیم و من نیز در زمان حضورم در بروجرد به عضویت تیم منتخب این شهر و
آموزشگاه‌های بروجرد درآمدم و حتی در مسابقات استان ششم که در مسجدسلیمان
برگزار شد، همراه تیم بروجرد مقابل خرم‌آباد بازی کردیم که یک بر صفر پیروز
شدیم و فقط در بازی نهایی مغلوب تیم آبادان شدیم که از بازیکنان مطرحی مثل
مرحوم پرویز دهداری بهره می‌برد.
