اخبار استقلال

به
گزارش خبرگزاری فارس از بروجرد، نسرین موسیوند بانوی کاراته‌کای
لرستانی(بروجردی) است که در طول ۲۰ سال ورزش حرفه‎ای مدال‎های رنگارنگ
زیادی را در پرونده ورزشی خود به ثبت رسانده و به یادگار دارد.

او
تاکنون علاوه بر مدال‎آوری در رقابت‎های جهانی، آسیایی و بین‎المللی، ۲۱
مقام کشوری و بیش از ۴۰ عنوان قهرمانی را در مسابقات منطقه‎ای و استانی از
آن خود کرده است.

موسیوند که نماد شایسته‎ای از
قهرمانان مدال‎آور در میادین معتبر ورزشی است، هم اکنون علاوه بر ورزش
حرفه‎ای به کار مربیگری مشغول است و شاگردانش را برای حضور در عرصه‎های
ورزشی آماده می‌‎کند.

این بانوی ورزشکار
بروجردی در کنار ورزش حرفه‎ای و قهرمانی مدرک کارشناسی ارشد را در رشته
فیزیولوژی ورزش دارد و هم اکنون استاد تربیت بدنی دانشگاه آزاد اسلامی واحد
بروجرد است.

موسیوند با انتقاد از بها ندادن
به قهرمانان ورزشی در استان لرستان و شهرستان بروجرد، از نداشتن آتیه شغلی
به عنوان مهمترین دغدغه ورزشکاران یاد کرده و خواستار فراهم شدن شرایط
استخدام مدال‎آوران ورزشکار در ادارات است.

در گپی خودمانی به گفت‌وگو با این بانوی شایسته بروجردی نشسته‎ایم که در ادامه می‎خوانید.

چطور شد که به ورزش کاراته علاقمند شدید؟

از
ابتدا به ورزش‎های رزمی تمایل داشتم، از طرفی با دیدن مسابقات کاراته در
تلویزیون به این رشته ورزشی علاقمند شدم و اینگونه بود که پدرم در سال ۱۳۷۷
مرا در باشگاه ثبت نام کرد.

خانواده با ورودتان به این ورزش مخالف نبودند؟

به هیچ وجه، بلکه خانواده‎ام نه تنها در ورزش که در هر کاری مشوق اصلی‎ام بوده‎اند.

از چه سالی به صورت حرفه‎ای ورزش کردید؟

دو
سال پس از شروع و از سال ۷۹ در مسابقات شرکت کردم و هم اکنون در کنار
مربیگری، در رده سنی بزرگسالان در مسابقات درون و برون مرزی حضور می‎یابم.

مهمترین مدال‎هایی که تاکنون به دست ‌آورده‎اید، کدامند؟

مقام
اول مسابقات آسیایی سنگاپور در سال ۲۰۱۷، مقام سوم مسابقات بین‎المللی
کاپ ایران زمین در سال ۲۰۱۱، مقام سوم مسابقات بین‎المللی تهران در سال
۲۰۰۸، مقام سوم مسابقات جهانی اوکراین کاپ دریای سیاه در سال ۲۰۰۶ و مقام
سوم مسابقات بین‎المللی کاپ ایران زمین در سال ۲۰۰۴ از مهمترین مدال‎هایی
است که تاکنون به دست آورده‎ام.

مهمترین مقامی که در سال‎های ورزش حرفه‎ای کسب کرده‎اید، از نگاه خودتان کدام است؟

مهمترین
مدال‎ها را در مسابقات آسیایی و بین‎المللی به دست آورده‎ام، اما
شیرین‌ترین آن‎ها کسب مدال طلای کاتا و کومیته در مسابقات استانی انتخابی
تیم ملی در سال ۸۲ است آن هم به خاطر شرایطی که آن زمان بر کاراته استان
لرستان حاکم بود.

مربیگری را از چه سالی شروع کردید؟

از سال ۸۵ در کنار ورزش حرفه‎ای مربیگری را شروع کرده‎ام و مدرک مربیگری درجه یک ملی و داوری ممتاز ملی دارم.

برای چه رده‎های سنی مربیگری می‎کنید؟

در  همه رده های سنی ولی شاگردانم بیشتر از رده‎های سنی نونهالان، نوجوانان، جوانان و امید هستند.

اگر به سال ۷۷ برگردید، باز هم کاراته را انتخاب می‎کنید؟

بله، البته بهتر از قبل این رشته ورزشی را انتخاب می‎کردم.

ایده‎آلتان در ورزش چیست؟

در وهله اول باید بگویم که معتقدم برای یک ورزشکار نقطه پایانی در ورزش وجود ندارد.

البته
به دلیل شرایط سنی‎ و با توجه به اینکه رشته ورزشی کاراته اولین دوره حضور
خود در المپیک را در سال ۲۰۲۰ تجربه می‎کند، نمی‎توانم به حضور در این
رقابت‎ها فکر کنم.

با این وجود می‎کوشم هر چه
بیشتر در داوری و مربیگری پیشرفت کرده و شاگردانم را برای حضور در مسابقات
انتخابی تیم ملی، و سپس بازی های بین المللی آماده کنم.

چرا تاکنون کاراته جایی در المپیک نداشته است؟

یکی از مهم‌ترین دلایل آن به پیچیدگی داوری و دشواری شرایط امتیاز دادن در این رشته ورزشی برمی‎گردد.

به
عبارت بهتر در حالی در بیشتر رشته‎های ورزشی قضاوت بازی از دیدگاه
تماشاچیان قابل درک است ولی داوری کاراته برای عموم قابل فهم نیست.

با
این وجود از سال ۲۰۲۰ نخستین دوره مسابقات المپیک در رشته کاراته برگزار
می‎شود و از این پس ورزشکاران این رشته می‎توانند، به حضور در المپیک فکر
کنند.

وجه تمایز کاراته را با دیگر رشته‎های رزمی در چه می‎دانید؟

یکی
از مهمترین وجوه تمایز این رشته کنترلی بودن آن است، یعنی ورزشکار باید
تکنیک خود را به زیبایی و با نهایت سرعت و قدرت و بدون آسیب زدن به حریف به
نمایش بگذارد، اما در ورزش‎های رزمی دیگر اینگونه نیست.

به عبارت دیگر در کاراته بر خلاف بیشتر رشته های رزمی آسیب زدن به حریف ممنوع است.

همچنین
معتقدم که کاراته و البته دیگر ورزش‎های رزمی به ورزشکار اعتماد به نفس
می‎دهند، از طرفی بر خلاف تفکر عامه مردم که  ورزش‎های رزمی را خشن
می‎دانند، فعالیت در این رشته‎های وزشی ورزشکار را آرام می‎کند.

چه اندازه همراهی ورزش حرفه‎ای با تحصیلات آکادمیک را در رشد ورزشکار موثر می‎دانید؟

صد
درصد اعتقاد دارم که ورزش حرفه‎ای‎ در کنار داشتن تحصیلات آکادمیک و علمی
مرتبط می‎تواند مقدار زیادی به ورزشکار در رسیدن به اهدافش کمک کند.

به
عنوان یک مربی تاثیر همراهی این دو با یکدیگر را روی شاگردانم به وضوح
می‎بینم، چرا که با توجه به نیاز آن‎ها انواع روش‎های تمرینی را به کار
برده و تنها به یک مدل تمرین اکتفا نمی‎کنم.

از طرفی با توجه به شناختی که نسبت به ورزش کاراته دارم، تمریناتم را بر اساس آن برنامه‎ریزی می‎کنم.

جایگاه کاراته بانوان ایران را در آسیا چطور می‎بینید؟

اگر
چه چند سالی است که بانوان ورزشکار با حجاب اجازه حضور در رقابت‎های معتبر
را دارند ولی پیشرفت چشمگیری داشته اند و در سطح آسیا و جهان عناوین
بسیاری کسب کرده اند.

به این ترتیب اگر چه
بانوان کاراته‌کایکشورمان چند سالی است که مجوز حضور در رقابت‎های آسیایی و
جهانی را پیدا کرده‎اند ولی پیشرفت آن‎ها در مقایسه با ورزشکاران مرد این
رشته ورزشی بسیار بیشتر بوده است.

به نمایندگی از قهرمانان ورزشی چه حرفی با مسئولان دارید؟

متأسفانه
باید گفت که در لرستان اهمیتی به ورزشکاران نمی‎دهند و وعده‎های حمایتی
مسئولان به آنان تنها در حد حرف باقی می‎ماند و همین موضوع باعث شده که
برخی ورزشکاران برای استان‎های دیگر و به نام آن‎ها مدال‎آوری کنند.

آنچه
موجب دلسردی ورزشکاران لرستانی و بروجردی می‎شود این است که قهرمانان
ورزشی تنها چند روز پس از مدال‎آوری و بازگشت از میادین ورزشی مورد توجه
مسئولان قرار می‎گیرند و پس از آن دیگری خبری از آنان نیست.

از طرفی در حالی همه هزینه‎های ورزشی به دوش ورزشکاران است هیچگونه حمایت مالی از آنان صورت نمی‎گیرد.

موضوع دیگر این است که چرا در استان‎های دیگر به ورزشکاران بها می‎دهند، اما در لرستان بودجه‎ای برای این امر وجود ندارد؟

از دیدگاه شما مهمترین دغدغه قهرمانان ورزشی چیست؟

نداشتن
آتیه شغلی مهمترین دغدغه قهرمانان ورزشی به ویژه برای ورزشکاران مرد است،
چرا که با پایان یافتن دوره قهرمانی دیگر ورزشکاران در شرایط سنی نیستند که
امکان شرکت در آزمون‎های استخدامی را داشته باشند.

به
عبارت بهتر یک ورزشکار قهرمان زمانی دوران قهرمانی را پشت سر می‎گذارد که
آتیه و آینده شغلی ندارد، البته متأسفانه در لرستان و به ویژه شهرستان
بروجرد هیچ اهمیتی برای آینده شغلی قهرمانان قائل نیستند.

از طرفی در کشور ما حدود ۹۰ درصد ورزشکاران  در رشته تربیت بدنی تحصیل می‎کنند که متأسفانه این رشته بازار کار خاصی ندارد.

با این اوصاف چه انتظاری می‎توان از مسئولان داشت؟

حداقل
انتظار این است که شرایط استخدام و جذب قهرمانان دارای تحصیلات علمی مرتبط
فراهم شود، چرا که در آموزش و پرورش و بسیاری از ادارات می‎توان از توان و
تخصص آنان استفاده کرد.

گفت‌وگو از مژگان شمس