اخبار استقلال

اختصاصی آبیته- مهیار اسعد- در دورِ برگشت از سری رقابت های لیگ قهرمانانِ آسیا ، استقلالِ ایران پس از پیروزی یک بر صفر در خانه، در تایلند میهمانِ تیمِ بوریرامِ این کشور بود که این بازی در نهایت با نتیجه ی دو بر یک به سودِ آبی پوشان به پایان رسید و بدین ترتیب در مجموع تیمِ ایرانی با نتیجه سه بر یک حریفِ تایلندی خود را مغلوب کرد و به مرحله ی نیمه نهایی این رقابت ها صعود کرد.
در بازیِ رفتِ این دو تیم ، آبیته دات کام گروه آنالیزِ خود را روانه ی ورزشگاهِ آزادی کرد تا بیشتر در جریانِ روندِ این بازی قرار بگیرند و متنِ زیر را با احتسابِ دو بازیِ رفت و برگشت تهیه نمایند ، که در ادامه ی این مطلب می توانید آن را مطالعه نمایید.

بررسی سیستمِ دو تیم در بازیِ رفت :

– درآن بازی تیمِ بوریرام با سیستمِ پایه ۱-۶-۳ پا به زمینِ بازی گذاشت، که این سیستم بصورتِ شناور بود به نحوی که این تیم در زمانِ حمله ۳-۴-۳ و در هنگامِ دفاع ۱-۴-۵ می شد.

در شماتیکِ بالا نحوه ی چینشِ پایه ایِ این تیم را مشاهده می نمایید. مناطقِ قرمز رنگ نشان از غیرِ معمول بودنِ وظایفِ بازیکنِ مورد نظر است.
به طوریکه مدافع میانی این تیم (شماره ۵) جلوتر از سایرِ مدافعان بازی می کرد و همینطور مهاجمِ نوکِ این تیم رو به کناره ها  می رفت و گاها عقب بازی می کرد.

– استقلال با توجه به گلِ زود هنگامش بازی را با سیستمِ ۱-۳-۲-۴ ادامه داد و عملاً قاضی بعنوانِ بالِ چپ ایفای نقش نمود که در زیر شماتیکی از چینشِ بازیکنانِ استقلال را مشاهده می نماییم.

__________________________________________________________________

نکاتی چند از بازیِ رفت:

چند نکته ی مهمِ قابلِ تأمل در بازی رفت وجود داشت که در اینجا به برخی از آنها اشاره می کنیم:

– نکته ی چشمگیری که در امور دفاعیِ تیمِ بوریرام دیده شد جلوتر بازی کردنِ مدافعِ میانی این تیم از سایر مدافعان بود(اُسمار باربا ایبانز). به طوری که وی برای مهارِ فرهادِ مجیدی و همچنین برای پر کردنِ فضایِ جلویِ مدافعینِ تیمِ بوریرام جلوتر بازی می کرد و با این کار هم اجازه ی شوت زنی به استقلالی ها نمیداد، هم توپ های فرهاد مجیدی را قطع می کرد و با خروجِ فرهاد مجیدی از بازی او عملا به عنوانِ یک هافبک ایفای نقش کرد، این نکته ای است که جای تأمل زیادی دارد. در اینجا به ضرورت عقب نگه داشتنِ مدافعانِ تیمِ حریف پی میبریم که در این صورت نمی توانند با فراغِ بال به جلو بکشند و همچنین بازیسازیِ موثر از آنان گرفته خواهد شد و همینطور با عقب نگه داشتنِ مدافعینِ حریف با استفاده از اهرم هایِ سنگینِ تهاجمی موجب می شود که تیمِ حریف با افزایش فاصله ی بینِ خطوطِشان، ضریبِ اشتباه در پاسها به طورِ محسوسی بالا برود که این پوئنِ بسیار موثر و بزرگی محسوب می شود.

– نکته ی چشمگیرِ فازِ هجومیِ تیمِ بوریرام گل نزدنِ مهاجمانِ این تیم و گلزنی هافبک هایشان است. با کمی تفکر یادِ تیم ملی اسپانیا می افتیم، آن ها هم به همین شکل عمل می کنند، شاید به دلیلِ حضورِ پرتعدادِ اسپانیایی ها در این تیم باشد. وظیفه ی اصلیِ مهاجم این تیم ایجاد فضا و موقعیت برای هافبک های تیمِ خودی است نه گل زدن!

– نکته ی دیگر، استفاده ی خوبِ بوریرامی ها از ضرباتِ ایستگاهی است؛ که این حربه از سوی کادرفنی استقلال در بازی رفت شناسایی شده بود، به نحوی که در هنگامِ ضرباتِ شروع مجدد تمامی بازیکنانِ استقلال در ۱۸ قدمِ خودی حضور داشتند. حال سوالی که پیش می آید این است که آیا این روش صحیح و به موقع است؟ مسلما جواب خیر است، زیرا با این کار نه تنها باعثِ ایجادِ خیمه رویِ دروازه خودی می شویم، بلکه فرصتِ حضور در ضد حمله را از خود می گیریم و همچنین این روش نوعی ریسک محسوب شده و حتی درصورتِ نتیجه دادن یک راه حلِ موقتی است نه همیشگی.

با تمامیِ این تفاسیر با توجه به تغییرِ کادرفنیِ تیمِ بوریرام می توان انتظارِ تغییراتِ عمده را در ترکیب و همینطور سیستمِ بازیِ این تیم داشت.

_____________________________________________________________________

تغییرِ سیستمِ تیم بوریرام، نخستین نکته ی بازی:

– نخستین و بزرگترین تغییر نسبت به بازیِ رفت تغییرِ سیستمِ بازیِ بوریرام بود که البته با توجه به تغییرِ سرمربی این تیم تا حدودِ زیادی قابلِ پیش بینی بود. بوریرامی ها از سیستمِ دفاعی ۴ نفره استفاده کردند و یکی از هافبک های خود را کم کردند.

– حضورِ ۴ بازیکن که در اغلب اوقات بعنوانِ هافبکِ دفاعی بازی می کردند در ترکیب استقلال ، نشان از هدف گذاری استقلال در بازیِ تخریبی بود. این ۴ هافبک دفاعی که در این بازی در مسئولیت و نقش های مختلف ظاهر شدند ، عبارت بودند از : نکونام، تیموریان، ساموئل و نوری که هر کدام در وظایفِ مختلفی ایفای نقش کردند.

می توان گفت که این نظریه در عمل تا حدودِ زیادی موفق نبود که می تواند دلایلِ زیر را داشته باشد:

۱- سرعتِ بالایِ بازیکنانِ بوریرام.
۲- شرایطِ آب و هوایی.
۳- نداشتنِ سرعت برایِ اضافه شدن در ضد حملات، که این امر به نوبه ی خود باعث بوجود آمدن مشکلاتِ عدیده ای نظیرِ حضورِ پرتعدادِ بوریرامی ها در نیمه ی زمین استقلال، تحملِ فشارِ مضاعف و… .
۴- تفکیک نشدنِ وظایفِ این ۴ بازیکن.

که در ادامه ی بازی و با شروعِ نیمه دوم و آمدنِ فرهاد مجیدی به زمین از یکی از این ۳ هافبک دفاعیِ صرف کاسته شد و مسئولیت های سایرین ( به ویژه آندو تیموریان و جواد نکونام) تفکیک شد و توانست تأثیرِ مناسبی بر بازی بگذارد. با تفکیکِ وظایف نکونام مسئولیت پخش، تیموریان وظیفه ی تخریب و ساموئل نقشِ مکمل را به خود گرفت.

_____________________________________________________________________

ضرباتِ نیمه اول بوریرام :

راهنما :
دایره قرمز رنگ = سانترِ ناتمام
دایره زرد رنگ = سانتر خوب
دایره آبی رنگ = ضربه به بیرونِ چارچوب
دایره سبز رنگ = ضربه در چارچوب
علامتِ ضربدر = گل

صربات نیمه اول استقلال:

ضربات نیمه دوم بوریرام:

 ضرباتِ نیمه دوم استقلال :

________________________________________________________________

این صحنه تنها باری است که مدافعانِ بوریرام به استقلال و خسرو حیدری فضا می دهند.
شماره ۳ تیمِ بوریرام که بعنوانِ بکِ چپ ایفای نقش می کرد مسئولیتِ پوششِ جناحِ چپِ تیمِ خود را داشت که در این صحنه با شیفت شدن به سمتِ توپ فضا زیادی را در اختیار حیدری قرار داد.

 در این صحنه شماره ۵ تیمِ بوریرام را مشاهده می کنید که تا کجا به جلو حرکت کرده است و این نشان از رونده بودنِ این مدافع دارد و نکته ی حائزِ اهمیتِ دیگر مارک کردنِ دو بازیکنِ استقلال روی بازیکنِ صاحبِ توپِ بوریرام و کشیده شدن آنها به کناره ی زمین ، کاری که هدفِ تیمِ بوریرام در حملات بود. در این صحنه مشاهده می شود که تنها دو بازیکنِ استقلال به سمتِ راستِ خود شیفت شده اند و بقیه ی بازیکنان در حالتِ عادی قرار دارند و یعنی استقلال شیفتِ تیمی را رعایت نکرده که موجبِ بوجود آمدن این گپ شد.

 در تصویر بالا مشاهده می کنید که سه بازیکنِ بوریرام در یک خط آماده فرارِ رو به جلو هستند که یا از پاسِ بازیکنِ صاحبِ توپ بهره مند شوند یا از توپ های دوم استفاده کنند. این کاری است که اغلب تیم های شرقِ آسیا به خوبی انجام می دهند و بوریرام نیز از این قاعده مستثنی نیست.

و در نهایت در این صحنه می توان فضا داده شده به تیموریان برای شوت زنی را به خوبی مشاهده کرد.
همانطور که پیشتر گفته شده بود در بازی رفت بوریرام با ۳ دفاع بازی کرد و شماره ۵ این تیم (اُسمار) کمی جلوتر از سایرین بود ، برای پر کردنِ چنین فضاهایی ولی در این سیستمِ دفاعِ خطی می بینیم که با مدافعِ میانیِ دیگرِ این تیم در یک خط قرار گرفته اند و همچنین هافبکی نیز مشاهده نمی شود که مسئولیت کاورِ آن ناحیه را به عهده گرفته باشد که شاید یکی از دلایل آن عدمِ تمرکز می باشد.

__________________________________________________________________

گریزی به بازیِ سئول – الاهلی :

تیمِ اف سی سئول با سیستمِ ۱-۳-۲-۴ بازی می کرد.

این تیم در ضرباتِ ایستگاهی بسیار زهردار می باشد.

اف سی سئول در حملات بسیار پرتعداد ظاهر می شوند که می تواند به دلیلِ سرعتِ بالا بازیکنانِ این تیم باشد. در تصویرِ زیر مشاهده می نمائید که با چه تعداد بازیکنی به سمتِ دروزاه الاهلی حمله ور می شدند.

 نکته ی خوشحال کننده برای استقلالی ها ، داشتنِ ضعفِ عمده ی این تیم در جناحین است. به طوریکه مشابه صحنه ی زیر بارها در بازی مقابلِ الاهلی دیده شد. ولی در تمامی اینگونه صحنه ها الاهلی ها از چاشنی سرعتِ انتقال بهره بردند؛ بدین معنا که اگر استقلال می خواهد صاحب این موقعیت ها و فضاها شود باید از سرعتِ بالایی به هنگام انتقال از دفاع به حمله بهره ببرد.

 همانطور که در تصویرِ بالا مشاهده می نمائید در هر دو جناح فضای مناسبی در اختیارِ تیم الاهلی قرار گرفته است. که در نهایت این صحنه با تهدیدِ جدی روی دروازه سئول به اتمام رسید.

در تصویر زیر به حرکتِ بازیکنِ مشخص شده توجه نمائید.

 در ادامه ی این صحنه بازیکنِ مشخص شده در شرایطِ زیر قرار می گیرد.

در این دو عکس می توان به نتایجِ زیر رسید:

۱- با توجه به ضعفِ استقلال در این ناحیه در چند بازیِ گذشته، می توان روزِ دشواری را برای خطِ دفاعی استقلال در مصاف با سئول متصور شد و همچنین به ضرورتِ برنامه ریزی مناسب پی می بریم.
۲- توجه به سرعتِ بالای بازیکنانِ سئول.
۳- توجه به بازیسازی مناسبِ هافبک های این تیم.
۴- از بازی خارج کردنِ مدافعانِ تیمِ حریف با استفاده از مهاجمان.

+

– بازیسازی مناسب در عمق ، از حربه های سئول می باشد. برخلافِ بوریرام که از عمق فعالیتِ چندانی نداشت، سئول تحرکِ زیادی از عمق انجام می دهد و همانطور که در صحنه ی زیر مشاهده می کنید ابزارِ مناسب برای این کار را هم دارد، در این عکس هم پاسورِ مناسب وجود دارد و هم مهاجمی همچون دامیانوویچ.