اخبار استقلال

اختصاصی آبیته- پیام خدابنده لو- این عملکردِ خسرو حیدری (در دیدار رفت برابرِ الشباب در مرحله یک هشتم لیگ قهرمانان آسیا ۲۰۱۳) نه فقط یکی از بهترین «بازی های یک بازیکن در یک مسابقه» در طولِ چند فصل اخیرِ فوتبالِ ایران، که به عنوان مصداقی از شاهکار تا سال ها در ذهن ها خواهد ماند (و در صورت قهرمانی استقلال در آسیا، یکی از پایه های اصلی اش خواهد بود).
واژه «شاهکار» بسیار عظیم و حتی به کار بردنِ آن، خطرناک است. چون اساسا استفاده بی رویه از کلماتی که ذاتشان به «تک» و «منحصر به فرد» بودنشان است، آنها را لوث می کند، اما خسرو حیدری سرشار از معجزه بود و در کنارِ بازی هایِ «خداداد عزیزی مقابل استرالیا در مقدماتی جام جهانی ۹۸»، «وحید طالبلو در دربی برگشت لیگ ششم» و «ایمون زائد در دربی برگشت لیگ یازدهم»، این بازیِ او، به عنوان مصداقی از شاهکار، در ذهن ها باقی خواهد ماند.

واژه شاهکار را درباره بازیکنی به کار می بریم که باید مسابقه را به نام او نوشت. اینکه حیدری چطور بازیِ امروز را دگرگون کرد (و شکست ۰-۱ نیمه اول را به پیروزی ۴-۲ تبدیل کرد) را در بررسی پله به پله ی گل ها شرح می دهیم (و اینها جدای از دوندگی های بی حد و حصر و نفوذهای پر تعدادش در طولِ مسابقه، بود که بارها توسط بازیکنان حریف نقش بر زمین شد):

گل اول: فرار از شکست!

استقلال نیمه اول را با گل غیر قابل باور الشباب (در آخرین ثانیه)، با شکست ۰-۱ به رختکن رفت. با روحیه ای ویران که می توانست نا امیدی را از صعود به هشت تیم برتر، از همین حالا کلید بزند.
یک گل سرنوشت را عوض کرد. حیدری قدر موقعیت خوبی که مجیدی فراهم کرد را دانست: یک شوت سرکش که گلرِ الشباب را به زانو در آورد تا ساموئل (با جاگیری خوبش) دروازه خالی را باز کند.

حالا استقلال در خانه حریف گل زده (۱-۱) و نیازی نیست زانوی غم، بغل گیرد!

گل دوم: به سوی پیروزی!

استقلال حالا با روحیه ای بازیافته و با شور (و نشاطی که در طول فصل بارها دیده بودیم) می خواهد عرصه را به الشبابی ها تنگ تر کند.
حیدری کنارِ محوطه ایستاده و سانترهای خطرناک می کند (یک بار هم در نیمه اول چنین کرد ولی مهاجی نبود که آن را گل کند). سانترِ اول را نکونام تنها یه یک «موقعیت خطرناک» بدل می کند اما شماره ی دوی آبی ها، سانتر شماره ی دویش را می فرستد!

استقلال در خانه ی حریف پیش میافتد! ۱-۲! حالا استادیوم آزادی می تواند بهشتِ آبی ها باشد!

گل سوم: ساحلِ آسایش!

الشباب نمی خواهد در خانه یک «بازنده» باشد. شاید تساوی دستِ کم آنها را به پیروزی حداقلی در تهران، دلخوش کند.

این بار هم حیدری پشت محوطه ی حریف صاحب توپ شده، پاسی در عمق می فرستد و آن توپ در چند و رفت و برگشت (با حضور پر تاثیر حاتمی) با ضربه ی سر مجیدی وارد دروازه می شود.

استقلال اختلاف را به دو گل می رساند! ۱-۳! جبرانش در تهران غیر ممکن است!

گل چهارم: تیرِ خلاص!

الشباب حمله می کند و یکی از گل ها را جبران می کند. نتیجه ۲-۳ هم برای آنها خوب نیست. باید یک گل دیگر هم بزنند.

استقلال ضد حمله می زند، حاتمی برای حیدری. حیدری با آرامش مثال زدنی و با پای چپ (غیر تخصصی) شوتی کاملا فنی می زند: ۲-۴!

تمام امیدهای حریف، به نا امیدی بدل می شود! حیدری برای جشنش، تنها یک «گل» کم داشت!

و این بود مصداقِ «شاهکار»!

استقلال می تواند از حالا جشن صعود بگیرد! پیروزی ۳-۰ الشباب در تهران، به شوخی می ماند (لازم به یادآوری نیست که نباید همین حریف را هم دستِ کم گرفت!).
و این آرامش و اطمینان، هدیه ی خسرو حیدری است به استقلال! کسی که در تمامِ ۹۰ دقیقه در حدِ کمال بود! کسی که باخت ۰-۱ نیمه ی اول (که می توانست با دقت مهاجمان در همین نیمه هم «برد» باشد) را به پیروزی ۴-۲ تبدیل کرد!

فرهاد مجیدی، جی لوید ساموئل و فرزاد حاتمی هم خوب های استقلال بودند. ولی حیدری چیزِ دیگری بود! تصورِ این برد بدون حیدری، امکان پذیر نیست!